غیبت امام زمان همواره مسئله‌ای مهم، معتبر و اصیل بوده است، به گونه‌ای که همه معصومان(علیهم السلام) از نبی مکرم اسلام(صلی الله علیه و آله) تا امام عسکری(علیه السلام) بارها به وجود مبارک ایشان و ویژگی‌هایشان اشاره فرموده‌اند روایات مجامع روایی شیعه و غیر شیعه در این‌باره نه از حد استفاضه بلکه از تواتر متعارف نیز فزون‌تر است.
محمّدبن عثمان عَمْری می‌گوید: «از پدرم شنیدم که در خدمت امام حسن عسکری (علیه السلام) بودم که پدرم پرسید: این سخن حق است که پیامبر فرموده‌اند: من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتةً جاهلیةً»؟ فرمود: «آری، این سخن درست است و هیچ تردیدی در آن نیست». همان‌طور که شکی در روز بودن این روز روشن نیست: سپس پدرم عرض کرد: پس از اینکه شما رحلت کردید، امام بعد از شما کیست؟ امام عسکری(علیه السلام) به نام مبارک حضرت ولی عصر(علیه السلام) اشاره کرد و آنگاه فرمود: او غیبتی طولانی دارد که در آن عدّه‌ای سرگردان، گروهی هلاک و دسته‌ای دچار تردید می‌شوند.
غیبت ولی عصر(علیه السلام) برای بسیاری دشوار می‌‌آید و شکوک و شبهات اذهان بسیاری را مسموم می‌کند و عدّه‌ای می‌گویند که چگونه می‌شود انسانی بیش از هزار سال زنده بماند و گروهی سخن می‌رانند که از کجا معلوم است که بیاید و کسان دیگر شبهات دیگری، ساده‌تر یا پیچیده‌تر را در اذهان می‌پرورند و آن را می‌پراکنند.
منابع:
آیت الله جوادی آملی
کمال‌الدّین، ج2، ص81؛ کفایـة الاثر، ص296؛
پایگاه تحقیقاتی یاران انتظار
موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل بیت علیهم السلام
منبع : پایگاه تحقیقاتی یاران انتظار
