عصر ایران - ترابانت یک خودرو است که از سال 1957 تا 1990 در آلمان شرقی سابق توسط شرکت خودرو سازی وب سچسنرینگ اتومبیلورکه زویکاو در تسویکاو زاکسن تولید می‌شد.
ترابانت خودرویی کوچک و ارزان‌قیمت بود که از پیشرانه 2 سیلندر دو زمانه بهره می‌برد. این خودرو تا پس از فروپاشی دیوار برلین نیز تولید می‌شد.
در طول نزدیک به سه دهه بیش از سه میلیون ترابانت در آلمان شرقی تولید شد که این خودرو را به متداول‌ترین خودروی آلمان شرقی تبدیل کرد.
ترابانت ؛ سم خالص!
ویکیپدیا درباره ترابانت نوشته است: بدنه این خودرو از مخلوطی زمخت از آشغال پنبه و صمغ رازیانه بود به نام دوروپلاست تا ماده‌ای ضدزنگ و ابدی باشد اما مشکل همین است که در طبیعت تجزیه نمی‌شود و در صورت سوختن بسیار سمی است و در تولید انبوه ترابانت به عنوان یکی از خودروهای مردمی مورد استفاده قرار گرفته بود از این رو بقایای ترابانت‌های فرسوده یا از وسط نصف شده و به استفاده‌های عجیب می‌رسیدند یا اینکه در کنار جاده‌ها منظره‌ای مانند یک خودروی زامبی ایجاد می‌کردند.
این خودرو به عنوان دومین خودروی مردمی آلمان پس از بیتل شناخته می‌شود. البته تولید این خودرو به معنی حذف تفاوت طبقاتی نبود و در کنار آن وارتبورگ که از سال 1956 تا 1964 تولید می‌شد نیز بود که مخصوص افراد خاص بود.
تولید ترابانت در سال 1991 برای متوقف شد و شرکت سازنده آن هم منحل شد.
جوک های آلمانی ترابانت!
دربارهٔ ترابانت و کیفیت ساخت بدش جوک‌های زیادی به وجود آمده بود که در زیر به برخی از آنها اشاره شده:
- چطور یک ترابانت تهیه کنم؟ کافیست آدامست را به کف خیابان بچسبانی ترابانت به آن خواهد چسبید.
- درازترین خودروی بازار چیست؟ ترابانت است. دو متر طول خودش و ده متر دود پشت سرش که جمعاً می‌شود دوازده متر.
- بهترین ویژگی یک ترابانت چیست؟ اینکه در پشتش یک گرم کن نصب شده تا وقتی که آن را برای روشن شدن هل می‌دهی دستانت را گرم کند.
دود ترابانت از دیوار برلین هم رد شد!
26 اسب قدرت که 21 ثانیه طول می‌کشید تا به 100 کیلومتر در ساعت برسد که حداکثر سرعت اسمی آن بود البته برای مدل نو آن. موتور دوزمانه 600سی‌سی این خودرو که با مخلوط بنزین و روغن کار می‌کرد (دقیقاً مشابه موتورهای گازی) و بوی بسیار بدی ایجاد می کرد.
در پایان جنگ سرد سال 1989 در تظاهرات گسترده صفی طولانی از ترابانت‌های دودزا پای دیوار برلین جمع شدند تا به غرب بروند و بوی دود آنها باعث تسلیم شدن مأموران مرزی شد و ترابانت به عنوان نماد شکستن دیوار بعداً روی باقیمانده دیوار نقاشی گرافیتی شد.
ترابانت مدل‌های فراوانی دارد که به این قرارند:
- پی50، که با نام ترابانت 500 هم شناخته می‌شود (تولید از 1957 تا 1962)
- ترابانت 600 (1962–1964)
- ترابانت 601 (1963–1991)
- و نهایتاً ترابانت 1٫1، که در سالهای 1990 تا 1991 با موتور 1٫1 لیتری فولکس‌واگن عرضه می‌شد.
ترابانت 1٫1 تافته‌ای جدا بافته از خانواده ترابانت بود که با موتور فولکس واگن پولو (که نوع موتورش در زبان انگلیسی VW Polo نامیده می‌شد) و پس از به تاریخ پیوستن ترابانت‌های دو سیلندر دو زمانه با یک موتور چهار زمانه و به مدت یک سال به بازار عرضه شد.(متن از ویکیپدیا)
ترابانت
از دست کولانی هم کاری ساخته نبود!
لوئیجی کولانی طراح مشهور آلمانی که خلاقیتش با قوانین آیرودینامیک و رویکردهای آینده نگر پیوند عمیقی دارد، در سال 2001 طرحی برای بروزرسانی ترابانت 601 یونیورسال، که با نام استیشن‌واگن ترابانت هم شناخته می‌شود، ارائه کرد.
کولانی با طراحی پروفایل دماغه کاملاً جدید، که به صورت کیت قابل نصب روی ترابانت‌های قدیمی بود، سعی در بهبود آیرودینامیک و جذابیت ظاهری این خودرو داشت. این کیت با قیمتی معادل 980 یورو به بازار عرضه شد، اما تعداد دقیق کیت‌های فروخته‌شده مشخص نیست.
در نهایت این کیت موفقیت تجاری گسترده‌ای کسب نکرد. دلایل احتمالی این عدم موفقیت را می‌توان در کاهش محبوبیت ترابانت پس از اتحاد دو آلمان و منسوخ شدن کلی این خودرو در ابتدای دهه 2000 دانست. ترابانت کولانی یونیورسال بیشتر به عنوان یک تمرین طراحی منحصر به فرد شناخته می‌شود تا یک محصول تجاری موفق.
لوئیجی کولانی مشهور کنار ترابانت مجهز به کیت دماغه
