در کتاب "مناقب" می نویسد:زهری گوید:سعید بن مسیّب گوید:در مراشم حج چنین متعارف بود که تا امام سجاد(ع) از مکه خارج نمی شد مردم خارج نمی شدند، سالی من در خدمت حضرتش بودم امام از مکه خارج شد و من نیز به همراه آن حضرت خارج شدم. حضرت در یکی از منازل فرود آمد دو رکعت نماز خواند و در سجده به تسبیح پروردگار مشغول شد هیچ درخت و کلوخی در اطراف نماند مگر آنکه با آن حضرت تسبیح گفتند.
من از تماشای این صحنه وحشت کردم حضرت سراز سجده برداشت و فرمود:
ای سعید! آیا ترسیدی؟
عرض کردم:آری ای فرزند رسول خدا
فرمود:هذا التسبیح الاعظم این تسبیح بزرگی است.
المناقب:4/136،بحارالانوار:46/37 ح33
