جنایات معاویة و وضعیت شیعیان در دوران امام حسن و امام حسین علیه السلام

در توافقنامه اى که میان امام مجتبى و معاویه پس از شهادت حضرت امیر علیه السلام انجام گرفت ، امام مجتبى در آنها شرط نموده بود که معاویه حق ندارد که بعد از خود جانشین تعیین کند، بلکه مى باید کار را به شورى واگذار کند، و اینکه اصحاب و شیعیان حضرت على علیه السلام از نظر جانى و مالى و ناموس و اولاد، هر کجا که هستند در امان باشند، و پیمان و میثاق خدا بر معاویه است که این مسائل را رعایت کند(1).
اما معاویه همچنانکه خود گفته بود، تمام شروط را زیر پا گذاشت ، معاویه هدف خود و باطن خود را از مخالفت با حضرت امیر بعد از صلح با امام مجتبى بیان نمود او پس از آنکه پایه هاى حکومتش محکم شد، در کوفه سخنرانى کرد و گفت : اى اهل کوفه شما مى پندارید که من بخاطر نماز و زکاه و حج با شما جنگ کردم ؟ با اینکه شما این کارها را انجام مى دهید؟ ولى من بخاطر اینکه بر شما امیر شوم و صاحب اختیار گردم جنگ کردم ، و در آخر کلامش نیز گفت :
هرچه با امام مجتبى در قرار داد قبول کرده ام همه آنها زیر پاهایم مى باشد و به آن عمل نمى کنم (2).
زمان خلافت بیست ساله وى ، یکى از سخت ترین و هولناکترین دوران براى شیعیان و طرفداران حضرت امیر علیه السلام بود، معاویه که کینه بنى هاشم ، مخصوصا اصحاب حضرت در جنگ صفین را در دل داشت ، تا توانست از کشتار و شکنجه و قتل و غارت دریغ نکرد.
او امام مجتبى را مسموم کرد، آنگاه یاران و شیعیان گرانقدرى مانند محمد ابن ابى بکر و عمر و ابن حمق و حجر ابن عدى و یاران او و مالک اشتر و غیر هم را همچنانکه در تواریخ مذکور است به هلاکت رساند.
فرمانهاى پیاپى و مکرر او به عمال و حاکمان خود که از افراد ناپاک و سفاک بوده اند در تاریخ مذکور است ، او به فرمانداران فرمان داد تا هر کس که به دین على ابن ابیطالب است گردن بزنند، و خانه هاى ایشان را خراب کنند و از شیعیان احدى را باقى نگذارند، حتى در زمان حیات حضرت امیر علیه السلام نیز سپاهیان خود را براى غارت و کشتار به شهرها مى فرستاد و دستور جنایت و کشتار مى داد، و اعلام کرد که من بیزارم از هر کس که راجع به فضیلت حضرت على و خاندان او روایتى نقل کند(3).

نویسنده:سید محمد نجفی یزدی

نویسنده: سید محمد نجفى یزدى