این موضوع بسیار جای بحث دارد که آیا معصومین اعمال مباح انجام میدادند یا خیر؟ آیا تمام مستحبات را انجام میدادند یا عملی مانند خوردن و خوابیدن و صحبت کردن بر آنها واجب یا مستحب بوده است؟ در صورت اثبات و یا عدم اثبات آن، موضوع جداگانه ای است که چندان ارتباطی با موضوع سؤال ندارد.
اولاً: رسول خدا بسان سایر انسان ها دارای عواطف و احساسات میباشد و با شنیدن خبری خوشحال میشود اما در اثر وقوع کاری ناخوشایند محزون شده و حتی گریه مینماید، چرا که طبق یافته های روانشناختی خنده و گریه باعث کاهش هیجانات روحی شده و انسان را سبک میکند. اگر این گونه مصائب موجب هیچ گونه تأثیر و عکس العملی در پیامبر نشود، جای تعجب است. در این گونه امور پیامبر محزون شده و حتی گریه کرده اند. از امام صادق(ع) روایت شده که چون ابراهیم از دنیا رحلت نمود، آب از دیدگان رسول خدا(ص) جاری شد و فرمود که دیده میگرید و دل اندوهناک می شود و نمیگویم چیزی که باعث غصب پروردگار گردد. همان گونه که قرآن کریم نقل نموده که حضرت یعقوب در فراق حضرت یوسف، آن قدر گریه نمود که نابینا شد،با وجود این که یازده پسر دیگر در کنارشان بود.
ثانیاً: آنچه مذموم است، بی تابی و عدم رضایت به تقدیر و قضا و قدر الهی و سخنان و یا حرکات نادرست در شرع و دین است، ولی اگر انسان ضمن رضایت به قضا و قدر الهی، در فراق عزیز خود محزون باشد، هیچ دلیلی بر نادرست بودن کار وی وجود ندارد. عاطفه و احساسات هر پدری اقتضا میکند که چنین باشد. اگر پیامبر محزون و ناراحت و گریان نمیبود، جای سؤال داشت.
