به گزارش
خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، مرحوم صادق آئینه‌وند در مقدمه کتاب حسن بن‌علی(ع) می‌نویسد: «شاید هیچ برهه‌ای را نتوان در تاریخ اسلام از حیث تحول‌آفرینی با عصر پس از شهادت امیر مومنان علی(ع) و خلافت سبط اکبر، حضرت امام حسن مجتبی(ع) مقایسه کرد. عصری که ناپایداری و عافیت‌طلبی و زمان‌ناشناسی پاره‌ای از عناصر همراه، چنان عرصه را بر تصمیم‌های خردمندانه و تدبیرهای دوراندیشانه تنگ کرده بود که جز به مدد قهرمانان و با استعانت از ایثار مصلحان صادق راهی برای خروج از آن بن‌بست به نظر نمی‌رسید. نقش امام حسن(ع) از اینجا روشن می‌شود که با تدبیری چاره‌ساز و نگاهی به عصر و نسل آینده، عملاً با ایثاری که خود را مظلوم همیشه تاریخ کرد، امتی و نسلی را از بن‌بست بیرون کشید و برای فرداهای تاریخ ذخیره کرد و از فدا شدن در نبردی فرسایشی و اکراهی که دوست بی‌بصیرت شمشیر نابخردانه را بر سر دوست فرو می‌کوبید، رهاند.»
جعفر ابراهیمی نویسنده کتاب «آسمان دوم»، در گفت‌وگو با ایکنا در پاسخ به این پرسش که مهم‌ترین شاخصه زندگی امام حسن(ع) چه بود، گفت: من کتابی با نام آسمان دوم دارم که درباره زندگی امام حسن(ع) برای نوجوانان و جوانان منتشر شده است. این کتاب توسط انتشارات محراب قلم منتشر و به عنوان رتبه اول کتاب سال ولایت انتخاب شد و از معدود کتاب‌ها در این مورد است. کتاب از ضربت خوردن امام علی(ع) شروع می‌شود و گریزهایی به دوران کودکی و روایات پیامبر(ص) درباره خوشحالی تولد اولین نوه‌شان دارد. در این اثر تلاش کرده‌ام صلح امام حسن(ع) را بیشتر از همه مورد توجه قرار دهم.
وی افزود: امام حسن کار بزرگی در زندگی خود کرده است که بسیاری از شیعیان از کار ایشان مطلع نیستند. جامعه ما کارهای امام حسن(ع) را مسکوت نگاه داشته است که گویی برخی معتقدند که امام حسن(ع) خیلی مبارز نبوده و فردی صلح‌جو و احیاناً حتی موافق معاویه بود که با او صلح‌نامه امضا کرده است؛ از این رو امام حسن(ع) در جامعه ما به اندازه‌ای که باید مورد توجه قرار نگرفته است.
ابراهیمی تصریح کرد: تا آنجایی که من در نگاشتن کتاب زندگی‌نامه ایشان تلاش کرده‌ام و با استفاده از منابعی که دیده‌ام، این قضیه را باید توضیح دهم که کار امام حسن(ع) کمتر از کار امام حسین(ع) نبود. هر یک از امامان در شرایطی که داشتند بهترین تصمیمات را اتخاذ کرده‌اند.
وی با بیان اینکه صلح امام حسن(ع) با معاویه دلایل خاصی داشت، گفت: بسیاری از افراد به دلایل صلح امام حسن(ع) توجه نداشتند و بعدها فهمیدند که امام چه حرکت مناسبی را انجام داده است. می‌دانید که پس از خلافت امام علی(ع) مردم با امام حسن(ع) بیعت کردند و بسیاری از کسانی که بعدها از دشمنان امام شدند در آغاز از یاران امام بودند.
نویسنده کتاب «آسمان دوم» افزود: بیعت‌کنندگان با امام حسن(ع) در آغاز کار بر آن بودند که با معاویه بجنگند، اما شرایطی پیش آمد که بسیاری امام را تنها گذاشتند و در مواردی به ایشان خیانت کردند و حتی برخی تصمیم گرفتند که امام را دست‌بسته دستگیر و به معایه تحویل دهند.
وی افزود: معاویه سیاستی ماکیاولیستی داشت و از کسانی بود که با هر وسیله‌ای می‌خواست به هدف برسد و چون پول زیادی داشت با تطمیع یاران امام(ع) و با سیاست‌هایی که داشت، امام را در شرایطی قرار داد تا دست از جنگ بکشد.
ابراهیمی ادامه داد: در یکی از جنگ‌ها، یکی از فرماندهان که قول و قرارهایی با معاویه داشت شبانه می‌خواست امام را دستگیر کند، در حالی که هیچ فکر نمی‌کرد که او امام را ترک کند. زندگی امام به خطر افتاد و مجبور شد مدت‌ها مخفی شوند.
نویسنده کتاب «آسمان دوم» ادامه داد: امام(ع) احساس کرد معاویه تصمیم دارد از این جنگ‌ها استفاده کند و نسل شیعیان را به کل براندازد و برای حفظ جان شیعیان در حالی که دیگر نیرویی برای مبارزه و جهاد برای او باقی نمانده بود، مجبور شد با معاویه با علم بر اینکه او به وعده‌های خود عمل نخواهد کرد، صلح کند. امام خلافت را به معاویه تحویل داد تا به ارشاد یاران مشغول شود، اما معاویه دست از مبارزه با امام(ع) برنداشت و زندگی ایشان را خطری برای خود می‌دانست و ایشان را توسط نزدیک‌ترین افراد خانواده مسموم کرد.
وی درباره حیات امام قبل از خلافت گفت: امام(ع) وقتی که از دور می‌آمد، بیننده را به یاد رسول خدا(ص) می‌انداخت. از سینه تا سر شبیه رسول خدا بود و پس از رحلت پیامبر هر کس که برای دیدن سیمای رسول خدا دلتنگ می‌شد، در سیمای نورانی آن حضرت خیره می‌گشت.
نویسنده کتاب «آسمان دوم» افزود: امام حسن(ع) در دوره جوانی بسیار فعال بود و در جریان قتل خلیفه سوم به فرمان پدر، ایشان برای عثمان آب برده و از او محافظت هم کردند، زیرا امام علی(ع) می‌دانست پس از قتل عثمان چه خواهد شد و در این میان امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بهترین اجراکنندگان دستورات بودند. برخی روایات دیگر نیز وجود دارد، از جمله آموزش وضو به یک پیرمرد که نشان‌دهنده دریافت بالای دینی ایشان است.
وی تصریح کرد: همسر امام حسن(ع) فرزند اشعث بن‌قیس یکی از یاران امام علی(ع) بود، اما کسی بود که به دنبال منافع خود و فرصت‌طلب بود. دختر او نیز فردی بود که فریب وعده‌های معاویه را خورد.
ابراهیمی ادامه داد: به جعده قول داده بودند که همسر یزید خواهد شد تا زهر را در شیر امام حسن بریزند. امام حسن در هنگام شهادت روزه بود و پس از اذان مغرب با شیر مسموم افطار می‌کند و اولین چیزی که به همسرش می‌گوید نشان می‌دهد که ایشان از ماجرا خبر داشته‌اند. ایشان به همسرشان می‌گویند تو فریب خورده‌ای و معاویه به قولش عمل نخواهد کرد که چنین هم می‌شود.
نویسنده کتاب «آسمان دوم» ادامه داد: جعده از آن شیر به یکی از کنیزان هم داده بود که در او اثر نکرده و او آن را بالا می‌آورد، اما امام(ع) به علت آنکه بارها مسموم شده بود، مسموم می‌شود. در یک روایت امام(ع) هفتاد بار توسط معاویه مسموم شده بود و معاویه تلاش زیادی کرده بود که ایشان را شهید کند.
وی افزود: درباره زمان شهادت امام پس از خوردن زهر روایات بسیاری به جا مانده است. برخی گفته‌اند که امام پس از خوردن زهر از دنیا رفت و برخی گفته‌اند ایشان دو ماه بعد به شهادت رسید، اما امام صادق(ع) در این باره می‌فرمایند که امام حسن(ع) پس از مسمومیت دو روز بعد به شهادت رسیدند و معاویه هم به وعده‌ای که جعده داده بود، عمل نکرد. امام حسن(ع) در همان روزی که جد بزرگوارشان فوت کرده بود به شهادت رسید.
