اگر برای مشکلی به نام دودوئک به پزشک مراجعه می کنید (حرکات ناخواسته چشم)، نباید انتظار داشته باشید که با خوردن دو عدد قرص به صورت روزانه مشکل تان برطرف شود.
تحقیقی که به تازگی در این رابطه انجام شده نشان می دهد راهکاری عجیب تر و البته گجت محور میتواند برای این مشکل وجود داشته باشد و آن چیزی نیست جز کاشت دو عدد آهنربا درون کاسه چشم.
این، حاصل تحقیقات مشترک تیمی از پژوهشگران دانشگاه لندن و محققان آکسفورد است که به تازگی راهکار جدیدی را برای حل معضل سندروم دودئوک چشم کشف کرده اند؛ مشکلی که از هر چهارصد نفر یک نفر را در سراسر دنیا درگیر خود کرده است.
سندروم یاد شده برای افرد مبتلا بسیار آزاردهنده است و این تصور را در آنها به وجود می آورد که جهان پیش رویشان در حال گردش است.
در راهکار پیشنهادی محققان اما چشم های فرد با استفاده از دو قطعه آهنربای حاوی تیتانیوم که درون کاسه چشم کار گذاشته می شوند در جای خود ثابت می گردند.
در این روش از دو آهنربا استفاده می گردد که یکی روی استخوان و در بخش انتهایی کاسه چشم قرار می گیرد و دیگر که کوچک تر هم هست درون عضله ای کاشته می شود که حرکات چشم را تحت کنترل دارد.
دکتر Parashkev Nachev از عصب شناسان دانشگاه کالیفرنیا و همچنین مولف ارشد مقاله در مصاحبه اش پیرامون این راهکار گفت: یک مشکل عصبی طبیعتا باید با استفاده از راهکار عصبی رفع شود. به همین خاطر اغلب راهکارهای ارائه شده برای درمان روی تغییر نحوه عملکرد سیستم عصبی تمرکز دارند.
اما مساله ای که در رابطه با دودوئک چشم وجود دارد این است که داروهای ساخته شده برای درمان آن می توانند اثرات جانبی داشته باشند و فرد را دچار خواب آلودگی نمایند. پیچیدگی این اختلال همچنین می تواند اثربخشی دارو روی یک بیمار را کم و روی بیمار دیگر زیاد کند.
Nachev این مشکل را به مادربورد تشبیه می کند که در کامپیوترهای مختلف با کم و زیاد کردن ولتاژ کار می کند.
وی در ادامه می گوید: به همین خاطر ما تصمیم گرفتیم رویکردی متفاوت را دنبال نماییم و روی نقطه ای تمرکز کنیم که محل همگرایی سیستم های عصبی است: یعنی ماهیچه ای که چشم ها را حرکت می دهد. از آنجایی که نیروی مورد استفاده برای حرکت دادن کلی چشم ها به مراتب بیشتر از نیروی مصرفی در دودودک چشم است، ما نیز نیرویی مقابله ای را به کار بردیم که صرفا دودوئک را تحت تاثیر قرار می دهد. البته این کار با استفاده از یک بخیه منعطف قابل انجام نیست چراکه چشم با زخم شدن به اینگونه محدودیت ها پاسخ می دهد و در نتیجه در جایش ثابت می گردد. لذا لازم است که ما نوعی نیروی مهار کننده را بدون ایجاد محدودیت های مکانیکی روی چشم اعمال نماییم و این در واقع همان کاری است که ایمپلنت انجام می دهد.
البته آنطور که محقق ارشد این پژوهش گفته، روش درمانی ابداعی آنها مراحل ابتدائی اش را می گذراند اما ظاهرا روی یکی از بیماران مبتلا که سالهای پایانی دهه چهل خود را طی میکرده نتایج خوبی به دنبال داشته است.
