میوه درمانی

یک عدد موز= یک کیلوگوشت

موز گیاهی است علفی دارای ظاهری درختچه مانند با برگ های بسیار بزرگ و پهن که به طول 1/20 تا 2 متر می رسد. گل های مجتمع به صورت سنبله بزرگ به طول نزدیک به یک متر دارد. میوه اش گوشتدار، باریک و دراز و خمیده و سه گوش، در آغاز به رنگ سبز است ولی پس از رسیدن مایل به زرد می شود. پرورش آن امروزه به علت میوه مطبوعی که دارد در غالب نواحی حاره ای و همچنین در جنوب ایران معمول است. انواع آن در بلوچستان پرورش می یابد. این گیاه در زبان عربی طلح نام دارد. موز را بنان هم گویند.

ترکیبات شیمیایی:

مواد اصلی و سازنده موز نارس به شرح زیر می باشد. میوه نارس: آب 7/92، میوه رسیده: 67/78 میوه نارس: آمیدون 12/06، میوه رسیده: بسیار جزئی. میوه نارس: قند قابل تخمیر 8درصد، میوه رسیده: 20/47 میوه نارس: ساکاروز 1/34، میوه رسیده:56 4/، خاکستر حاصل از آن در موز نارس: 1/04، در میوه رسیده: 0/95 است. موز دارای 9درصد کلسیم، 31 درصد فسفر، 28 درصد منیزیم، 4/01 درصد پتاسیم، 0/006 درصد آهن و سدیم، روی و تانن است. ویتامین های موجود در موز عبارتند از A، B، 1B، 2B، 6B، C، PP و E خال هایی که بر روی پوست موز وجود دارد تقریبا موز را به رنگ قهوه ای تیره درخواهند آورد. این حالت باعث می شود که مقدار قند در آن در اثر ماندگاری طولانی افزایش یابد و طعم آن اگر برای مدت زیادی نگهداری نشده باشد شیرین تر و مطبوع تر می شود. موز از نظر غذایی ارزش زیادی دارد به طوری که حتی آن را مغذی تر از سیب زمینی و گوشت می دانند. مطالعات انجام شده توسط دانشمندان نشان می دهد که یک عدد موز تازه و رسیده به اندازه یک کیلو گوشت ارزش غذایی دارد. در بعضی از منابع دیگر آمده که موز میوه ای گرم و پرانرژی است وارزش غذایی آن برابر گوشت می باشد. فقط چربی و کلسیم کمتری دارد. هر 100 گرم موز معادل 100 کالری انرژی ایجاد می کند. موز را باید زمانی مصرف کرد که کاملارسیده و پوست آن به رنگ زرد درآمده باشد. هضم آن اگر به حالت رسیده باشد به سهولت صورت می گیرد، مشروط بر آنکه این عمل به طور مصنوعی انجام نگرفته باشد. غلظت ویتامین های A و C موجود در موز به بهترین وجهی برای جذب شدن در بدن آماده می باشد. موز را باید خوب جوید. موز برای ازدیاد مقاومت بدن قبل از عمل و بعد از آن بسیار سودمند است و در تقویت اعصاب اثر بسیار زیادی دارد. خوردن آن به کسانی که کارهای بدنی و همچنین کارهای فکری دارند و نیز به کودکان و افراد سالمند توصیه می شود. در افزایش هوش و حافظه هم بسیارمفید بوده، ملین در سوءهاضمه و یبوست می باشد. کسانی که می خواهند غذای حیوانی نخورند موز میل نمایند، این میوه تازه و رسیده اش برای اطفال و اشخاصی که تازه از بستر مریضی برخاسته اند بسیار غذای خوبی است. خوردن موز برای معده زحمت زیادی ندارد و در ضمن قدرت غذایی آن بسیار است. اگر بچه ها به جای استفاده از شیرینی ها و تنقلات کم کالری و پرحجم و مواد خوراکی موذی بتوانند از این میوه بسیار مرغوب استفاده کنند به سالم ماندن بدن خود کمک بسیاری می کنند.

خواص درمانی:

رشیه موز طعم گس و اثر ضدکرم دارد. این میوه مقوی و اشتهاآور بوده و با طعم مطبوع اثر مفیدی در تامین رشد و نمو و برقراری تعادل عصبی دارد. مصرف روزانه آن در درمان ضعف قوا مخلوط با عسل توصیه شده و در شستشو و سلامت کبد و کلیه ها موثر دانسته شده است. این میوه نیرودهنده دستگاه تناسلی هم در مردان و هم در بانوان می باشد. صمغ حاصل از گیاه جوان مخلوط با آب برای درمان اسهال مفید می باشد. از شیره این گیاه در بعضی نواحی جهت دفع ناراحتی های عصبی مانند هیستری، صرع و غیره استفاده می شود. جوشانده برگ گل و همچنین له شده ساقه گیاه را جهت درمان سوختگی ها بر روی عضو زخم شده مالیده شودبسیار نافع است زیرا که باعث التیام می شود. مصرف آن به علت مدر بودن برای درمان استسقاء بین مردم معمول است.
توجه: به علت دارا بودن مقدار زیادی قند و هیدرات های کربن، خوردن موز برای کسانی که دچار بیماری قند (دیابت) می باشند و کسانی که چاق هستند، مضر است. بیاییم سبزی ها و میوه ها را در سبد غذایی خود و خانواده مان بگنجانیم.