جوانی را از لحاظ معنوی، از لحاظ روحی و اخلاقی، هر طور گذراندید، پیری شما هم همان گونه خواهد گذشت .
امکان ندارد که انسان در جوانی - در دورانی که عواطف و احساسات و خلقیات، در حال رویش و بالندگی و شکل گیری است - غرق در مادیات و شهوات باشد، نه به فکر و یاد خدا، نه به فکر محبت خدا و محبت به اولیا، نه به فکر همگامی با اولیا، نه به یاد آدم های خوب و انسان های والا، بلکه با غفلت محض! بعد ناگهان پیر که شد، بگوید: از حالا خوب می شویم! بله، خدا دست رد به سینه کسی نمی زند، آدمی را که هفتاد سال هم گناه کرده باشد، به آن جاده و آن خط راه می دهند; اما نه آن گونه که انسان بتواند حرکت آن چنانی و یک سیر موفقیت آمیز بکند، نه آن چنان که غرق بشود و نورانیت پیدا کند، نه آن چنان که خودش را در عبادات، در محبت خدا و در یاد خدا مستغرق کند، دیگر نمی شود; مگر در جوانی درست عمل کرده باشید، مگر از جوانی شروع کرده باشید، آن وقت می شود در پیری استفاده کرد .
این حالاتی که شما در کسانی مثل امام (رضوان الله علیه) در سنین بین هشتاد و نود سالگی می بینید، ادامه حالات جوانی ایشان است; چون امام، تقریبا 79 ساله بودند که به ایران آمدند و جمهوری اسلامی شروع شد; یعنی امام از نزدیک هشتاد سالگی این مسئولیت های سنگین را شروع کرده است! وقتی که همه انسان ها در این سنین، بازنشسته می شوند و اهل افتادن در یک گوشه و در بستر و بی رغبتی و بی نشاطی نسبت به همه کارها! امام در آن سن، بزرگ ترین کارهای عالم را شروع کرد; اداره یک کشور، بلکه ایجاد یک نظام و قدم به قدم پیش بردن این نظام! این از جهت مشاغل و مسئولیت های مهم . این گونه حالات فوق العاده که یکی در پیری و مثل جوانی در میدان معنا و عرصه معنویت پیش برود، مربوط به جوانی خود اوست .
