روزی که مشتها و سنگها در انتفاضه قدس به سلاح آتشین تبدیل گردد

جایگاه انتفاضه در مصوبات اجلاسیه اخیر سازمان سران کنفرانس اسلام
ی؟

عمق و گسترش دور تازه انتفاضه فلسطین، چنان ریشه دار و شتاب آلود است، که بسیار جلوتر از گفتگوها و مذاکرات رسمی واجلاسیه های سیاسی طرفینی یا منطقه ای و بین المللی است و در انتظار تصمیم گیری های آنها نیست. جوانان پرشور و با ایمان اما مظلوم فلسطین با دست خالی به جنگ تانکها و توپ های ارتش رژیم جنایتکار صهیونیستی می روند و هر روز تعدادی شهید، و دهها زخمی تقدیم آرمان آزادی قدس و فلسطین می کنند. و در این مدت، حمایت و پشتیبانی لازم را از ناحیه اغلب سران کشورهای اسلامی دریافت نکرده اند. چنان که دیدیم اجلاس «شرم الشیخ » ره آورد مؤثری برای تقویت انتفاضه نداشت. اصولا اگر واقع بینانه به روند انتفاضه نگاه کنیم، به این نتیجه می رسیم که حرکت توفنده اخیر انتفاضه، در واقع بازتاب یاس و نومیدی مردم مظلوم فلسطین از مذاکرات بی ثمر واشنتگتن و اسلو و قاهره و امثال اینها است و اگر دور تازه انتفاضه از ورود «شارون » به بیت المقدس آغاز گردید، در واقع این اقدام وی، اصابت جرقه ای بود به انبار باروت خشم و نفرت فلسطینیان و یاس و نومیدی آنان از وعده ها و نویدهای توخالی چندین ساله که پس از هر مذاکره رسمی، عرفات به دلگرمی آنها به غزه باز می گشت!

اما مصوبات اجلاسیه اخیر سازمان سران کنفرانس اسلامی در دوحه (قطر) در حمایت از انتفاضه و آرمان آزادی قدس شریف و فلسطین، تا حدی دلگرم کننده بود (نظیر اعلام صریح حمایت از مبارزات فلسطین و آرمان آزادی قدس، توصیه به قطع رابطه با رژیم صهیونیستی توسط کشورهای عضو کنفرانس که با آن رژیم ارتباط سیاسی داشتند، یا در صدد برقراری ارتباط بودند، اخطار به کشورهایی که بخواهند سفارت خود را به بیت المقدس منتقل کنند و ...

در این اجلاسیه موضع گیری و پیشنهاد جمهوری اسلامی ایران و تا حدی عربستان سعودی تحسین برانگیز بود. اما با این حال این تصمیم ها در وضع کنونی و بحرانی انتفاضه که به پشتیبانی ای فوری و مؤثر نیازمند است، چاره ساز نبود و این، در واقع ریشه در ترکیب اعضای سازمان سران کنفرانس اسلامی دارد زیرا در میان آنها سران کشورهایی حضور داشتند که برخلاف خواست ملت مسلمان کشورشان تا دیروز با صهیونیستها نرد دوستی می باختند و اکنون نیز حاضر به قطع ارتباط سیاسی با رژیم صهیونیستی نیستند (مانند مصر، اردن، ترکیه) و برخی از آنها از پیمان کمپ دیوید به بعد، دلال سازش با رژیم صهیونیستی بودند. با چنین ترکیبی انتظار تصمیم هایی جمعی، بالاتر از آنچه گذشت، انتظار واقع بینانه نیست.

آنچه مسلم است، انتفاضه، راهی دشوار و پرهزینه، اما روشن در پیش دارد و نقطه های امید تازه ای در صحنه مبارزه پدید آمده است که از آن جمله، نزدیکی و وحدت گروههای مبارز فلسطینی، مردمی شدن مبارزات، حمایت افکار عمومی جامعه جهانی از انتفاضه، (از مصر و اردن و سوریه و یمن و سودان گرفته تا ایتالیا و گروههایی در آمریکا) را می توان نام برد.

عمق و توان دور تازه انتفاضه به حدی است که نخست وزیر رژیم صهیونیستی از سرکوبی سریع آن اظهار ناتوانی کرده و فلسطینیان را تهدید به جنگ طولانی فرسایشی کرده است! .

از طرف دیگر فشار و کشتار بی رحمانه ارتش صهیونیستی باعث شده است که عملیات شهادت طلبانه پس از سالها، از نو داوطلبان زیادی در صفوف جوانان فلسطینی پیدا کند، عملیاتی که سالها خواب راحت را از چشم صهیونیستها ربوده بود! .