انگیزه قیام امام حسین علیه السلام

پس از برطرف شدن موانع قیام، از جمله پیمان صلح امام حسن علیه السلام با معاویه و حکومت ظاهرا دینی معاویه . و با روی کار آمدن یک حاکم سبک سر و بی تجربه یعنی «یزید بن معاویه » ، امام حسین علیه السلام دیگر سکوت را به نفع اسلام و جامعه اسلامی نمی دید، لذا در سال 61 هجری پس از فشاری که در مورد بیعت با یزید به امام علیه السلام وارد می شد، تنها راهی که امام علیه السلام در پیش رو قرار داشت، قیام بر علیه ظلم و ستم و بیدادگری و زیر پا گذاشته شدن اصول اسلام که از زمان تشکیل سقیفه بوده و در زمان خلیفه سوم و معاویه به اوج خود رسیده، و با روی کار آمدن «یزید» هر روز بدتر می شد .

لذا امام علیه السلام پس از تصمیم بر قیام و پیش از حرکت از مدینه طی وصیتنامه ای خطاب به برادرش «محمد حنفیه » (پس از اشاره به یگانگی خدا و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و معاد)، نوشت و علت قیام و نهضت خود را که همان اصلاح امر امت اسلامی و امر به معروف و نهی از منکر و زنده کردن سیره جدش پیامبر و پدرش علی علیه السلام بود، اعلام نمود:

«... . خروج من از مدینه نه به خاطر سرکشی و هوسرانی و نه برای افساد در جامعه و ستمگری است، بلکه هدف من از قیام، اصلاح امور امت جدم رسول الله صلی الله علیه و آله و امر به معروف و نهی از منکر و زنده کردن سیره جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و پدرم علی بن ابیطالب علیه السلام می باشد ...» ⁽¹⁾ .

پی نوشت:

1) بحارالانوار، ج 44، ص 329، چاپ 1398ه . ق - کامل ابن اثیر، ج 4، ص 48، دارصادر، بیروت، چ 1385ه . ق .