درمان شرارت کودکان

علائم و نشانه ها:

-ایجاد زحمت برای خود و دیگران،
خشونت و ویران کنندگی،
-میل به کتک زدن و فریاد زدن،
-سعی در شکنجه و آزار دیگران،
-احساس شادمانی و آرامش از شکستن دل دیگران،
-بی قراری،
-رفتار غیراجتماعی،
-بددهنی و درشت گویی،
-تضاد و کشمکش شدید درونی،
-گاهی اختلال شخصیت،
-بی احترامی به حقوق دیگران،
-مورد تمسخر قرار دادن دیگران،
-بی بهرگی از گذشت و فداکاری.

عوامل پدید آورنده:

-تحت فشار بودن کودک،
-کمبود محبت و مهر،
-نقص و عیبی روانی و یا بیماری جسمی،
-کسالت عصبی، ضعف بدن و تظاهرات سادیسمی،
-اثبات برتری،
-احساس عدم امنیت توسط کودک،
-احساس گناه،
-میل به قدرت نمایی،
-جبران حقارت،
-خستگی ذهنی و اختلال روانی،
-تخلیه هیجانی،
-احساس ستم درباره خود،
-انتقام و کینه ورزی،
-میل به جلب توجه،
-گاهی مداخله بیش از حد والدین،
-تنبیه شدید، محرومیت و طرد،
-رنجش عمیق از والدین و دیگران،
-تغذیه ناکافی و ناقص.

چگونگی عملکرد:

-آموزش صحیح و تفهیم زندگی درست به کودک،
-ایجاد محیط آرام و مناسب برای کودک و آموزش آرامش،
-ابراز محبت و دوستی به کودک،
-مورد قبول و ستایش قرار دادن کودک،
-جهت مثبت دادن به شرارتهای کودک،
-آموزش چگونگی تحمل سختی ها و مسایل رنج آور به کودک،
-بررسی و مطالعه فیزیولوژیکی کودک،
-ایجاد اطمینان در کودک به محبت والدین و دیگران،
-خودداری از سخت گیری های بی جا و بی موقع،
-تشویق کودک به بازی های فردی و جمعی،
-ایجاد سرگرمی و کارهای درحد و ظرفیت کودک،
-استفاده از روش تربیتی صحیح و به جا،
-آموزش داشتن هدفی برای آینده،
-خودداری از تنبیه (تا جای ممکن )،
-تفهیم زشتی شرارت برای کودک،
-تفهیم ضرورت معذرت خواهی از عمل زشت به کودک،
-استفاده از اخطار و تهدید در موقع لازم،
-تغییر محیط،
-ابراز مهر و محبت مداوم و مستمر،
-خودداری از دادن لقب شرور و کج خلق و... به کودک،
-عدم اعمال سخت گیری های بی جهت در مورد کودک،
-حفظ آرامش در همه حال و سعی در ایجاد الگوی مناسبی برای کودک.
منبع: نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.