عاصمه تشیع و معصومه اهل بیت

قم، یک شهر نیست، یک "فرهنگ" است.

جغرافی نیست، تاریخ است.

قم، ریشه در دین دارد و از چشمه سار معارف "اهل بیت" سیراب شده است. شهرجهاد و اجتهاد، شعور و شرف، خون و حماسه و شهادت است. قم، همیشه قائم و همیشه پیشتاز و پیشقدم بوده است.

در «انقلاب اسلامی »، ندای «قم » بود که بر رواق تاریخ معاصرانعکاس می یافت. قم، آئینه دار طلعت نور بود.

«19دی » بارقه ای از آن دل پرالتهاب و جرقه ای از آن کانون خشم و آتش بود که در سینه خداباوران نهفته بود.

قم، رواق باز تابنده فریاد سبز شکفتن و خروشهای سرخ شهادت بود. گرچه در «15خرداد» مردم قم را به سوگ هجران امام نشاندند و جمع بسیاری از به پاخاستگان و قائمان آن روز را به مسلخ عشق و قربانگاه شهادت کشاندند، ولی این مردم خوب، در طول پانزده سال، نمک کینه برزخم آن ستم پاشیدند و آن داغ را همیشه زنده نگه داشتند. قم، در ایفای نقش تاریخی خود در برابر اسلام،مکتب، ولایت و جهان تشنه معارف، همواره جلودار و علمدار بود.

قم، جوشید و خروشید، قیام کرد و غرید، برخاست، با مشعلی فرادست از خون شهیدانش و پرچمی بر دوش از عمامه های خونین وکفنهای گلرنگ شهادت.

شعله مقدس برخاسته از قم، همه جای ایران را گرفت و به آفاق جهان معاصر نیز دامن کشید و آن «موج خون » به ساحل پیروزی رسید.

ایران، با نیروی «الله اکبر» روی پای خود ایستاد.

ایران «قائم » شد و «قم » به ثمر «قیام » نشست.

قائمان قم، پس از آن تکبیره الاحرام سرخ، به «سجده شهادت »افتادند.

ولی آن تکبیرهای خونین، پس از آن همه «قیام »ها و «قعود»هاو رکوعهای سرخ و سجودهای رنگین، سرانجام به «سلام پیروزی »متصل شد.

ایمان برسلاح پیروز گشت.

و امام آمد و «دهه فجر» بر سر این امت، نور پراکند.

پیروزی «فتوا» را جشن گرفتیم و نصرت «اجتهاد و فقاهت » رابه عیدنشستیم.

اینها همه از جوشش چشمه کویر و عصمت قم، حضرت معصومه (س) بود.

آن فاطمه ثانی «س » که فقیهان و بزرگان، آستان بوس حرم اویندو مزارش.