نوروز، 9/8/80
مقاله ضمن اشاره به سابقه موعودگرایی، به بررسی مهدویت، آثار آن و جایگاه امام غایب در نظام هستی می پردازد . همه ادیان الهی به ظهور منجی ای از نسل پیامبران ایمان دارند و مسلمانان نیز به ظهور شخصی به نام «مهدی » از نسل رسول خاتم صلی الله علیه و آله وسلم معتقدند . اما اعتقاد به مهدویت در شیعه جایگاه خاصی دارد . از نظر تاریخی، هدف خلفای بنی عباس قطع رشته امامت بود که این توطئه با غیبت امام نقش بر آب شد . اما از زاویه معنوی، مهدویت به معنای استمرار اتصال جامعه بشری به معنویت عالم قدسی است . امام غایب گرچه حضور جسمانی ندارد، اما می تواند مؤمن را به عالم غیب پیوند دهد . امامان، راسخان در علم خدا و کتاب ناطق الهی اند . تاکید رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم بر پیوند قرآن و عترت، نه به معنای وجود خطی و مادی کتاب و وجود جسمانی امام، بلکه به معنای پیوند روح قرآن و وحی با نور معنوی عترت است . ایشان نه تنها در استنباط حکم خدا، که در بقای حیات معنوی نقش اساسی دارند و عدم تداوم امامت، به معنای عدم امکان دست رسی مؤمنان به حقیقت و باطن دین خواهد بود و به همین جهت است که مرگ با عدم معرفت به ایشان، مرگ جاهلی قلمداد شده است . ظهور مهدی موعود علیه السلام نیز با عرضه باطن دین همراه خواهد بود; نه جعل قانونی جدید .
