داستان ها و عقاید زیادی راجع به بیش فعالی وجود دارد و ما باید حقایق را از باورهای نادرست جدا کنیم. در این جا به تعدادی از آن ها اشاره می کنیم:
باورغلط:
«دختر خجالتی و خیال پرداز من نمی تواند بیش فعالی داشته باشد، زیرا بیش فعالی فقط در پسران کوچک پرتحرک دیده می شود.»
باور درست:
بیش فعالی هم دختران و هم پسران را درگیر می کند. ولی شیوع آن در پسران دو تا سه برابر دختران است. دختران ممکن است کمتر تکانشی و پرتحرک باشند و بیشتر مشکل توجه و تمرکز داشته باشند و به همین دلیل ممکن است بیش فعالی آن ها تا مدت ها تشخیص داده نشوند.
باور نادرست:
اگر والدین با نظام انضباطی صحیحی که در گذشته با آن تربیت شده بودند، کودکان امروز خود را تربیت می کردند، این مشکلات رفتاری و رفتارهای مخرب در فرزندان شان دیده نمی شد.
باور درست:
مطالعات نشان داده اند که نوع انضباط و فرزند پروری باعث ایجاد بیش فعالی نمی شود. با این وجود مثل دیابت و دیگر اختلالات روانی، مشارکت والدین در درمان می تواند به کودک در مدیریت کردن علائم بیش فعالی اش کمک زیادی کند.
باور نادرست:
امکان ندارد که فرزند من بیش فعالی داشته باشد. او در کارهایی مثل بازی های رایانه ای که به آن ها علاقه دارد می تواند خیلی خوب توجه و تمرکز کند.
باور درست:
افرادی هم که بعضی اوقات تمرکز خوبی دارند می توانند مبتلا به بیش فعالی باشند. افراد مبتلا می توانند روی کارهایی که به آنها علاقه دارند، تمرکز خوبی داشته باشند.
باور نادرست:
به محض این که درمان را شروع کنی، خوب خواهی شد.
باور درست:
در حال حاضر هنوز درمانی برای علاج و ریشه کنی این بیماری وجود ندارد. درمان های فعلی در واقع علائم را مدیریت می کنند و مانع از ایجاد عوارض اختلال می شوند.
باور نادرست
بیش فعالی فقط یک دوره است که کودک می گذراند و از این مرحله بیرون خواهد آمد.
باور درست:
کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است از این مرحله بیرون بیایند یا این که اختلال در آن ها باقی بماند. 70 درصد بیماران تا دوره ی نوجوانی، علائم را با خود دارند و بعضی از آن ها حتی تا بزرگسالی نیز علائم را حفظ می کنند.
منبع مقاله :
داوری آشتیانی، رزیتا؛ (1391)، اختلال کمبود توجه - بیش فعالی (مروری بر علائم و درمان های موجود)، تهران: نشر قطره، چاپ سوم 