در نزد اولیای دین روی سفید نداریم! گویا کفّار ما را از انبیا و ائمه علیهم السّلام و علما ترسانده اند که مبادا آنها دنیای ما را از بین ببرند، غافل از این که آنها استاد کار و خبیر و دانا هستند و این کفّارند که مانع دنیا و آخرت ما شده اند.
از پیشِ خود گفتیم:
این واجب نیست و این حرام نیست و ترک و فعل کردیم و حال در چنگال گرگ ها گرفتار شدیم، بلکه فقط به واجب و حرام هم اکتفا ننمودیم؛ لذا در نامه ها و صفحات اعمال خود نزد اولیای دین، روی سفید نداریم.
آیا ایذای مسلمان و هتک حرمت او از گناهان کبیره نیست؟!
اذلال اهل ایمان از محرّماتی است که شاید اسمش در میان کبایر ذکر نشده ولی خدا می داند که چه عقوبتی دارد. در روایت قلب مؤمن به کعبه تنظیر شده است(درباره ی این که حقّ و حرمت مؤمن برتر از کعبه است)، آیا می شود انسان قلب مؤمن را بشکند و متأثّر و خونی کند، و به مؤمن بی گناهی در مجلسی بی جهت اهانت کند، و آبرو و جاه و مال او و... را از بین ببرد، و این کار او گناه کبیره نباشد؟!
البته گاهی جا دارد و حسابی است و آن عیب ندارد، ولی اگر این کار را بی جهت بکند چه طور؟
مقرّبین از شوق بهشت جان سپرده اند و ما... خداوند، در قرآن و غیر آن به حدّی بهشت و بهشتیان را در توصیف بالا برده که اگر کسی از شوق شنیدن آن، وفات کند، استبعاد ندارد!
آیات جهنّم نیز این گونه است، قرآن می فرماید: «وَ لَهُم مَّقَمِعُ مِنْ حَدِیدٍ»(سوره ی حج، آیه ی 21) گرزهای آهنین برای [زدن] آنان فراهم است. که اگر انسان معاصی خود را در نظر بگیرد و بمیرد، مستبعد نیست!
البته ما با منکرین کار نداریم، ولی برخی از مقرّبین از شوق لقای بهشت مرده اند؛ زیرا شنیدن آیات رحمت و نعمت و یا عذاب و نقمت، در انسان موحّد تکوینا اثر می گذارد، و او از مُشَوِّقات یا مُخَوِّفات جان می سپارد، با این همه این آیات در ما هیچ اثر نمی کند!
مقام جناب سلمان رضوان الله علیه سَلْمانُ مِنّا أَهْلَ الْبَیْتِ؛ سلمان فارسی رحمة اللّه با این که در اوّل امر مسلمان نبود و می دانیم که مقاماتش به خاطر مسلمان بودنش بود بر قریش و بر تمام صحابه مقدّم شد، به جز آن هایی که آنان را به عصمت می شناسیم.
شخصی گفت: خواب دیدم که حضرت سلمان رحمه اللّه عمّامه ی سیاه پوشیده، به او گفتم: شما که سیّد نیستید؟ چرا عمامه سیاه و نشانه ی سیادت به سر گذاشته اید؟
فرمود: مگر نشنیده ای که رسول اکرم صلّی اللّه علیه وآله وسلّم فرمود: «سَلْمانُ مِنّا أَهْلَ الْبَیْتِ.» سلمان، از ما اهل بیت است.
بله، مؤمنان هم علم غیب میدانند! آقا سیّد مرتضی کشمیری رحمة اللّه از کسانی بود که تظاهر به غیب گویی می نمود.
شخصی می گفت:
پشت سر سیّد می رفتم، به ذهنم خطور کرد که مگر کسی غیر از امام معصوم علیه السّلام هم غیب می داند؟
در این هنگام، سیّد رحمة اللّه برگشت و به من گفت:
«نَعَمْ، أَلْمُؤْمِنُونَ یَعْلَمُونَ.! آری، مؤمنان هم [علم غیب] می دانند.!»
در فکر فرو رفتم که «نَعَمْ» گفتن ایشان برای چه بود، من که فقط در ذهنم خطور کرده بود! در روایت هم داریم که حضرت امام موسی کاظم علیه السّلام علیهِ یکی از امام زاده ها فرمایشاتی فرمودند. راوی می گوید: در آن مجلس فوراً به ذهنم خطور کرد که حضرت ما را به صله و احسان به نزدیکان و خویشاوندان امر می فرماید، ولی خود درباره ی ارحام خود چنین می فرماید! تا در دلم چنین خطوری شد، فورا حضرت فرمود: این هم که علیهِ آن امامزاده گفتیم، از بِرّ و احسان ما به اوست تا با اظهار اختلاف میان ما و او، از دشمنان محفوظ بماند.
