گفت‌وگو با دکتر ناصر ابراهیمی دریانی *
آقای دکتر! از اسم «بیماری‌های التهابی روده» اینطور برمی‌آید که روده در روند این بیماری‌ها دچار التهاب می‌شود. سوال من این است که آیا قضیه به همین التهاب ختم می‌شود یا نه؟
نه! در بیماری‌های التهابی روده بزرگ،بعد از التهاب و تورم روده، کم‌کم زخم‌های متعددی به‌وجود می‌آیند و باعث شکنندگی سطح روده می‌شوند. به خیال این تغییرات، خونریزی‌های متناوب گوارشی رخ می‌دهد و به اصطلاح، مخاط روده، خون گریه می‌کند! این درگیری می‌تواند در سراسر روده یا فقط در قسمتی از روده بزرگ باشد که در حالت اخیر، به التهاب روده بزرگ یا کولون، کولیت گفته می‌شود.
که علامتش فقط خونریزی گوارشی است؟
نه! این بیماری به 2 صورت، خودش را نشان می‌دهد؛ یکی، نشانه‌هایی که مربوط به روده بزرگ‌اند و دیگری، نشانه‌های خارج‌روده‌ای. در حالت اول، بیماران از علایم روده‌ای (اسهال خونی و زورپیچ) شکایت دارند و معمولا نمی‌توانند در محافل عمومی شرکت کنند چون مرتب باید بروند دستشویی و این خسته‌شان می‌کند و گاهی حتی افسرده می‌شوند. اسهال این بیماران ممکن است همراه با چرک و خون باشد. گاهی نیز یبوست همراه با دفع خون دارند. درگیری‌های روده‌ای این بیماران معمولا در انتهای روده بزرگ است و اغلب بیماران تصور می‌کنند که به بواسیر یا همورویید مبتلا شده‌اند. برخی از بیماران نیز دچار تب و دردهای مفصلی می‌شوند و به اشتباه به متخصص روماتولوژی مراجعه می‌کنند و برایشان روماتیسم روده‌ای تشخیص داده می‌شود. گاهی نیز مشکل بیماران در ستون فقرات است و بیمار قدرت خم کردن ستون فقراتش را از دست می‌دهد؛ یعنی ستون فقراتش دیگر حالت الاستیکی ندارد. این حالت ممکن است سال‌ها قبل از علایم روده‌ای خودش را نشان بدهد. حتی درگیری‌های چشمی نیز ممکن است رخ دهد! گاهی در پوست (مخصوصا در ساق پا) هم ضایعاتی دیده می‌شود. خارش‌های پوستی، اختلالات کبدی و صفراوی و حتی سنگ‌های کلیوی و صفراوی هم ناشایع نیستند.
پس طیف علایم این بیماری‌ها خیلی گسترده است. با این حساب، تشخیص آنها نیز آسان نخواهد بود. اینطور نیست؟
بله، همین‌طور است. پزشکان در مرحله اول تشخیص از علایم بالینی بیماران استفاده می‌کنند: درد شکم، خونریزی از مقعد و اسهال. در مرحله بعدی، برای اطمینان بیشتر، از تست‌های آزمایشگاهی استفاده می‌شود: آزمایش مدفوع و آزمایش خون. در آزمایش مدفوع، گلبول‌های سفید و قرمز دیده و شمرده می‌شوند و در آزمایش خون هم کم‌خونی ناشی از فقر آهن و افزایش گلبول‌های سفیدخون یا افزایش میزان سدیمانتاسیون (ته‌نشینی گلبو‌ل‌ها) بررسی می‌شود. در نهایت، تشخیص با کولونوسکوپی یا سیگموییدوسکوپی تایید می‌شود. در این روش، بافت رکتوم (مقعد) از نزدیک مشاهده می‌شود که معمولا مخاطی کاملا ملتهب پیدا می‌کند و زخم‌های متعددی در آن به وجود می‌آیند. برای تشخیص قطعی نیز از روش بیوپسی (نمونه‌برداری) استفاده می‌شود.
باید چه کار کنیم که اصلا به این بیماری مبتلا نشویم؟
جواب به این سوال، آسان نیست چون علت این بیماری،ناشناخته است. کولیت، در واقع، به هم خوردن سیستم ایمنی به واسطه آنتی‌ژن‌هایی است که می‌توانند ویروس یا ماده غذایی باشند. در این بیماری،سیستم دفاعی بدن علیه بافت‌های خود بدن فعالیت می‌کند. اما آنچه می‌توانم در پاسخ به شما بگویم این است که رژیم غذایی در عود این بیماری چندان موثر نیست ولی استرس و عصبانیت می‌توانند باعث تشدید بیماری شوند.
و درمانش چیست؟
روش‌های درمانی متفاوتی وجود دارند. بر حسب شدت بیماری، ما پزشکان گاهی از شیاف‌های ضددرد برای بیماران استفاده می‌کنیم و گاهی از کورتون‌ها کمک می‌گیریم اما از آنجا که کورتون‌ها، عوارضی مانند افزایش قند و فشارخون و پوکی استخوان دارند، این درمان را بیش از 4 ماه ادامه نمی‌دهیم. در بعضی مواقع نیز خونریزی آنقدر شدید است که به درمان‌های دارویی جواب نمی‌دهد و باید کولون را برداریم و به اصطلاح، «کولکتومی» کنیم. البته گاهی بیماران به علت ناراحتی ناشی از بیماری، خودسرانه به مصرف دارو ادامه می‌دهند تا علایم بیماری را تخفیف دهند ولی در نهایت، وابسته به کورتون می‌شوند و لازم است حتما با کمک پزشک، دوز مصرفی خود را کاهش دهند و کم‌کم آن را قطع کنند.
این بیماری چه عوارضی دارد؟
هر چقدر این بیماری بیشتر طول بکشد، احتمال بروز سرطان روده بزرگ افزایش می‌یابد و اگر تمام روده بزرگ بیمار، درگیر شود؛ بعد از 10 سال، باید هر 1 تا 2 سال کولونوسکوپی و نمونه‌برداری انجام شود ولی اگر بیماری محدود به ناحیه چپ کولون باشد، بعد از 15 سال، یک نمونه‌برداری لازم است.
پی نوشت ها :
*فوق تخصص بیماری‌های گوارشی
منبع:www.salamat.com
/م
