قتل و کشتار، عباراتی است که امروزه با شنیدن آن، تفکرات منحرف وهابیت به افکار تداعی می شود، یعنی همان گروه های جهادی و تروریستی به ظاهر مسلمان که تنها راه و رسم خود را صحیح می دانند و در پس پرده اسلام مخفی شده اند و منش ناپسند خود را جایگزین سنت و رحمت اسلامی نموده اند و موجی اسلام هراسی را در دنیا برپا کرده اند. در ذیل به برخی دیدگاه ها و فتواهای علمای وهابیت در مورد جواز قتل و تکفیر مسلمانان و غیرمسلمانان اشاره می گردد:
ابن تیمیه: همه غیر مسلمانان باید کشته شوند!
ابن تیمیه ایدئولوگ وهابیت درباره قتل غیرمسلمان، چنین می نویسد: «وقتی ماه های حرام پایان گرفت، مشرکان را هر جا یافتید به قتل برسانید... هر گاه توبه کنند، و نماز را برپا دارند، و زکات را بپردازند، آنها را رها سازید. این نوع خطاب، برای کشتن تمام مشرکین عمومیت دارد، و تنها زمانی دست از کشتن آنها برداشته می شود که از شرک توبه کرده و نماز به پا دارند و زکات دهند، فرقی نمی کند اینها اصالتا مشرک باشند، یا مرتد شده باشند![1]
سعود بن عبد العزیز: هر که تفکرات ما را نپذیرد باید کشته شود!
وی پادشاه عربستان سعودی در سال های 1953- 1964 بود که یکی از جنایتکار ترین پادشاهان سعودی است. او پیرامون حمله به کسانی که اعتقادشان همانند وهابیون نباشد، چنین می گوید: از فرزندان شیخ محمد بن عبد الوهاب پیرامون کسانی که تحت امامت آنها نیستند و به دولت شان اعتقاد ندارند، سؤال شد که آیا سرزمین آنها به طور کلی سرزمین کفر می باشد و آنها کافر حربی هستند؟... [در پاسخ گفتند] کسی که دعوت توحیدی ما به او رسیده... و بر شرک به خدا و ترک واجبات اسلامی باقی مانده باشد، ما او را کافر می دانیم و با او می جنگیم و به سرزمین او و حتی به خانه اش حمله می کنیم...[2]
بنابراین در احکام وهابیت هرآنکه تفکرات آنان را نپذیرد باید به قتل برسد و با او جنگ کرد! و حتی اجازه بررسی علمی نیز به افراد داده نخواهد شد.
امروزه پیشوایان تفکرات ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب به این مقدار بسنده نمی کنند و معتقدند اگر کشوری اروپایی از اجرای قانون اسلامی امتناع کند، دختران آن ها، حکم کنیز را دارند! چنانچه مرکز رسمی فتوای عربستان همین نظر را رسما اعلام می کند.
مرکز فتوای عربستان: دیار کفر که گاهی از جهت فقهی دیار حرب می شود، ما در مورد ازدواج با دختران در آن اشکال داریم! چون بیشتر این کشورها به خصوص اروپای غربی، احکامی دارد که به حقوق افراد به تفصیل پرداخته است، پس اگر در قانون این کشورها به مسلمان اجازه حفظ دین و فرزندانش داده می شود، نمی توان آنجا را بلاد حرب دانست، در غیر اینصورت آنجا بلاد حرب است و دختران آن حربیات به حساب آمده و حکم زنان مشرک از جهت حرمت ازدواج بر آنها بار می شود! [باید کنیز شوند][3]
کمک به غیر مسلمان، موجب کفر می شود!
وهابیون معتقدند که کمک به غیر مسلمانان نیز موجب کفر می شود! کسانی که معتقدند نیازی به پیاده سازی شریعت اسلامی نیست، کمک کردن به آنها جایز نیست بلکه کسی که به آنان کمک کند کافر است.[4]
البانی
البانی از از علمای برجسته سلفی عربستان سعودی متوفای 1332هـ، معتقد است حتی اگر در کشوری، حکومت در دست مسلمانان (وهابیون) نباشد، باید با آنان به جنگ پرداخت.
بدان که جهاد بر دو قسم است... نوع دوم آن جهاد برای منتقل کردن دعوت اسلامی به سایر بلاد است، تا اسلام حاکم بر آنها شود، هرکس از اهل آنها که اسلام آورد که خوب؛ و اگر کسی در مقابل راه ایستاد باید با او جنگید تا کلمه الله متعالی شود، این جهاد تا قیامت جاری است![5]
دکتر وسیم فتح الله تمامی اروپا و امریکای شمالی و دیگر کشورهای صلیبی را کافر حربی می داند.
وی از علمای سرشناس وهابی بوده که مقالات و فتاوای او در عربستان سعودی نشر داده می شود. او در کتاب اسعاف المومنین بنصرة خاتم المرسلین می نویسد: تمامی اروپا و امریکای شمالی و دیگر کشورهای صلیبی را کافر حربی هستند.[6]
ساخت و تعمیر عبادت گاه برای غیرمسلمان حرام است
سایت اسلام وب، مرکز نشر تفکرات و فتاوای وهابیون، بعد از اینکه فتوا به حرام بودن تعمیر کلیسا برای مسلمانان می دهد، چنین می نویسد: حتی برای غیرمسلمانان نیز ساخت و تعمیر عبادتگاه شان جایز نیست.[7]
نتیجه
همانطور که مشاهده شد، وهابیون فقط عقاید و منش اخلاقی و رفتاری خود را مسیر حق و صحیح می دانند و اعتقاد بر آن دارند که تمامی غیر مسلمانان باید به قتل برسند و سرزمین آنها، سرزمین جنگ است و حکم کافر حربی دارند و حتی دخترانشان نیز حکم کنیز را دارند و فقط افکار و تفکرات آن ها باید در جهان پذیرفته شود و در غیر این صورت باید به قتل برسند. جمود فکری وهابیون به ظاهر مسلمان به قدری است که حاضر نیستد اجازه ساخت عبادتگاه و تعمیر آن را به غیرمسلمان بدهند. بنابراین به جای نشان دادن چهره رافت اسلامی و زیبایی های اسلام عزیز، چهره زشت و افکار پلیدشان را برای جهان به نمایش می گذارند.
پی نوشت ها
[1] أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس الوفاة: 728، الصارم المسلول علی شاتم الرسول ج 3 ص 590، ناشر: دار ابن حزم - بیروت - 1417، الطبعة: الأولی، تحقیق: محمد عبد الله عمر الحلوانی , محمد کبیر أحمد شودری.
[2] عبد الرحمن بن محمد بن قاسم العاصمی القحطانی، الدرر السنیة فی الأجوبة النجدیة، ج 9 ص 252.
[3] مجلة البحوث الإسلامیة، ج 10، ص 318
[4] http://www.alifta.net/Search/ResultDetails.aspx?languagename=ar&lang=ar&view=result&fatwaNum=&FatwaNumID=&ID=10744&searchScope=3&SearchScopeLevels1=&SearchScopeLevels2=&highLight=1&SearchType=exact&SearchMoesar=false&bookID=&LeftVal=0&RightVal=0&simple=&SearchCriteria=allwords&PagePath=&siteSection=1&searchkeyword=217133216179216167216185216175216169032217133217134032217138217134216167216175217138032216168216185216175217133#firstKeyWordFound
[5] محمد ناصرالدین البانی، التعلیقات الأثریة علی العقیدة الطحاویة لأئمة الدعوة السلفیة،ج 1،ص46.
[6] وسیم فتح الله، اسعاف المومنین بنصرة خاتم المرسلین، صص 52-53.
[7] http://fatwa.islamweb.net/fatwa/index.php?page=showfatwa&Option=FatwaId&Id=17391
