نقد فیلم «قطار بازی: تی ۲» trainspotting t۲: پسرک‌ها با سرانجام غم‌انگیز کالت کلاسیک بازگشته‌اند

دنی بویل Danny Boyl و بازیگران اصلی «قطار بازی» Trainspotting دوباره به‌هم‌پیوسته‌اند تا شخصیت‌های دهه 90 فیلمشان که بازتاب آن زمان بودند، در میان‌سالی و در حالتی از تأسف یکدیگر را ملاقات کنند.
قبلاً در سال 1996، «قطار بازی» (با اقتباس از رمان کالت 1993 اثر اروین ولش Irvine Welsh) به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های بریتانیایی آن دهه پدیدار شد، فیلمی که مملو از حس آتش‌زای مد و خطر بود. هرچند دنی بویل کارگردان و جان هاج John Hodge نویسنده به بدترین شکل سعی در گیرا بودن دوباره فیلم دارند، شهامت‌های بی‌سروته در «قطار بازی: تی 2» بسیار کم هستند. گذشت دو دهه می‌تواند شخصیت‌ها را به سخره بگیرد، به‌خصوص چهار مرد اسکاتلندی که در چهار محله فقیر جدا از هم زندگی می‌کنند و کسانی بودند که به موفقیت حال و هوای شورشی مهم آن نسل از جوانان به‌اندازه موسیقی پاپ بریتانیایی دست یافتند.آخرین باری که مارک رنتون (ایوان مک‌گرگور Ewan McGregor) را دیدیم، به دوستانش خیانت کرد، پول‌ها را برداشت و به جاده زد. مارک که در این سال‌ها در آمستردام زندگی می‌کرد، اکنون به اسکاتلند بازگشته است. بویل شخصیت نمادین مک‌گرگور را در باشگاه ورزشی معرفی می‌کند که از روی تردمیل پرت می‌شود و به زیبایی نشان می‌دهد که زندگی با این پسرک‌ها چگونه تا کرده است. رنتون برای بهبود روابط با دوستانش که از آن‌ها دزدی کرده بود آمده است. اولین شخصی که ملاقات می‌کند سیمون ویلیامسون «پسر بیمار» (جانی لی میلر Jonny Lee Miller) است که یک میخانه بی‌رونق را اداره می‌کند. او همچنین با کمک دوست‌دخترش ورونیکا (آنجلا ندیالکووا Anjela Nedyalkova) از آدم‌های پولدار ساده‌لوح اخا‌ذی می‌کند.

رنتون دوست قدیمی‌اش اسپود (با بازی عالی ایون برمنر Ewen Bremner) را نیز پیدا می‌کند که با مصرف‌کنندگانی که نصف سن او هستند معامله می‌کند. بعد از مدتی مشخص می‌شود که او کم‌وبیش دستی بر قلم دارد و همین موضوع باعث شده جمله‌های پربار فیلم متعلق به او شوند. بگبی (رابرت کارلایل Robert Carlyle که هنوز هم سرسخت است) به‌تازگی از زندان ادینبروگ آزادشده و در پی گرفتن انتقامی جهنمی از دوستان قدیمی‌اش که با پول او غیبشان زد هست.این مقدمه فیلم است که فلش بک‌هایی به فیلم اصلی با ترکیبی از قطعات موسیقی فاخر قدیمی با جدید را در پیش‌گرفته است. با نشان دادن تأثیرات کُند زمان، بویل و بازیگرانش داستانی خنده‌دار، تأثیرگذار و حیاتی درباره شخصیت‌های پیر-نشدنی گرفتار اعتیاد که حالا با حریف سرسخت میان‌سالی روبرو شده‌اند را روایت می‌کنند.
این نتیجه برای «قطار بازی» ممکن است برای بسیاری از کسانی که مشتاق اعتراض همراه با تم جنگ‌طلبی فیلم بودند خوشایند باشد.
در این فیلم هوشی که به‌سختی به‌دست‌آمده و هم‌چنین حس دردناکی از فقدان وجود دارد. با هر دیدی که فیلم را تماشا کنید، «تی 2» تکه‌ای از وجود شمارا در بر می‌گیرد.

و اما نظر منتقدان درباره فیلم:

پیتر بردشاو نویسنده بریتانیایی روزنامه گاردین درباره این فیلم می‌نویسد: احتمالاً شما می‌بایست فیلم اول را تماشا کرده باشید تا از این فیلم لذت ببرید هرچند «تی 2» به‌خوبی «تی 1» نیست؛ فیلم کمی بیش‌ازحد طولانی است و تنها اندکی به احساسات قهرمانانه، طنز گسترده و خود-فریبی می‌پردازد؛ اما همان انرژی مؤثر سرپیچی‌های بدبینانه را با خود دارد. این فیلم روی لبه طناب قرارگرفته، اما بویل از پس آن برآمده است.

آن هورنادی منتقد فیلم از واشینگتن پست می‌گوید اگرچه «قطار بازی» فیلم جنجالی بویل بود، اما او برای اثبات حسن نیتش به ساخت فیلم‌های موفقی چون «میلیونر زاغه‌نشین» Slumdog Millionaire و مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک‌ تابستانی لندن روی آورد. پرسش این است که آیا متعصب‌ترین طرفداران «رگ یابی» مجاب به دیدن روی دیگر این قضیه می‌شوند یا نه. درست است که «تی 2» فیلمی قابل‌احترام و حرکتی ارجمند در تکریم هواداران است، اما به نظر نمی‌رسد ساختن آن ضروری بوده باشد.نظر جنت کاتسولیس نویسنده نیویورک‌تایمز این است که دنی بویل همچنان برای ما کارگردان سطحی خیره‌کننده‌ای باقی خواهد ماند که درخشش او در پایان دادن به نتیجه «قطار بازی» 1996 بی‌رونق است. این فیلم نسبت به بسیاری از فیلم‌هایی که به موضوع مواد مخدر پرداخته‌اند بهتر است؛ اما آن شوروحال جوانانه سابق را ندارد، بااین‌حال به‌خوبی روی فراگیر بودن اعتیاد، خیال خودکشی و ناامیدی مانور می‌دهد. بویل فیلم‌هایی با سوژه‌های دلسردکننده می‌سازد اما ظاهراً سبک و طبیعت او بیشتر شبیه حال و هوای شورانگیز دارد.منتقد سایت ایندی‌وایر، دیوید ارلیش، معتقد است شخصیت‌های این فیلم نسبت به فیلم موفق قبلی کمتر جاه‌طلب یا فتنه‌گر به نظر می‌آیند. «تی 2» یک تجربه خاطره‌انگیز خوشایند درباره لذت لجاجت برای بازگشت به خانه است. روزی روزگاری این مردان نماینده فرهنگ افراطی جوانان کشورشان بودند اما اکنون مثل حشراتی در کهربا با وابستگی‌های مختلف برای حفظ هویتشان، به یادگارهای دوران فراموش‌شده تبدیل‌شده‌اند.

سورن اندرسن نویسنده سیاتل تایمز می‌نویسد: بیست سال بعد از فیلم اول، ذره‌ای از استعدادی که دنی بویل در کارگردانی‌اش به کار می‌‌گیرد کم نشده است، اگرچه این روزها تکنیک فیلم‌سازی او بسیار پیشرفت کرده است. بویل به هر شخصیت به یک اندازه زمان می‌دهد و برمنر که با چشمان غمگین از حدقه بیرون زده‌اش با زنندگی غیرمنتظره در نقش اسپود ظاهرشده نسبت به بقیه متمایز است. با قطعات موسیقی مهیج و سکانس پایانی که باذکاوت همه‌چیز را به تصویر اول بازمی‌گرداند، «تی 2» پایانی است که حداقل نسبت به نسخه اصلی خودش در یک جایگاه قرار دارد.نویسنده شیکاگو سان تایمز درباره «تی 2» می‌گوید بویل با کار کردن روی فیلم‌نامه‌ای اثر جان هاج، علاقه قلبی ما به این شخصیت‌ها را نشان می‌دهد، اما مدام به ما یادآوری می‌کند که اگرچه آن‌ها خارق‌العاده هستند، اما جذابیت آن‌ها مخرب است. وقتی رنتون و اسپود و تا حدی پسر بیمار و بگبی، با خوش‌باوری به گذشته نگاه می‌کنند، به‌راحتی فراموش می‌کنند که زندگی‌هایشان تا چه رقت‌انگیز بود و چطور شورش‌هایشان علیه هنجارهای اجتماعی، آن‌ها را تقریباً به مسیرهای دائمی برای زندگی کاملاً بی‌ارزششان محکوم کرد.
«قطار بازی: تی 2» از یک‌سو جایگاهی محکم در نوستالژی و از سوی دیگر ریشه در زمان حال دارد و بخش بزرگی از آن را مدیون استعداد خاص و در سطح جهانی بویل است. هر چیز کهنه‌ای دوباره نو به نظر می‌آید و همه عنصرهای جدید ظاهر درخشانی که ریشه در فیلم اصلی و شکوفایی هنری دارد را در برگرفته‌اند.