ایرج افشار می نویسد ” این حسینیه درضلع جنوبی میدان شاه ولی قرار دارد بنای اولیه‌ی آن بعدها مرمت گردیده است وفعلاً یک بدنه ازحسینیه مشرف به میدان باقی است و استدلال می‌کند بنای آن باید درقرن نهم ساخته شده باشد زیرا دیواره‌ی وسطی آن را که به عزا خانه مشهور است با کاشی‌های مسدس که درقرن نهم دریزد مرسوم بود و درمساجد بندرآباد و ابرندآباد وعده‌ای ازابنیه‌ی یزد به‌کاربرده اند کاشی کاری کرده اند (افشار: 410 )
میدان محلی است که درایام محرم ازآن برای برگزاری مراسم سوگواری حضرت امام حسین (ع) استفاده می‌شود واطلاق نام حسینیه به‌چنین مکانی نیز در همین رابطه است اما دراصطلاح مردم بومی یزد و شهرهای اطراف آن مثل اردکان ومیبدوغیره میدان نام مأنوس تری است واین نشان می‌دهد که چنین مکانی درنخست به منظورهای دیگری ساخته می‌شده است ازفحوای کلام افشار نیز چنین استنباط می‌شود که ظاهراً حسینیه‌ای درجوار این میدان وجودداشته که درحال حاضر فقط تکیه ی آن باقی مانده است .
میدان چهاردیواری مربع شکلی است بدون سقف که در وسط محله ودرنقطه‌ی تلاقی راه‌ها وشبکه‌های ارتباطی یا کوچه‌ها ساخته شده است ” کارکرد اصلی میدان همیشه به عنوان یک عنصر ارتباطی بوده است و به همین دلیل در تقاطع سه‌راها قرارداشت ودارای سه دروازه بود که هریک به محله‌ای منتهی می شد” ( جانب اللهی : 216) دور تا دور میدان غرفه‌هایی در دو طبقه ساخته‌اند طول وعرض وارتفاع این غرفه‌ها به نسبت بزرگ وکوچک بودن میدان متفاوت است معمولاً طول وعرض هرغرفه 5/1 تا 5/2 متر است وارتفاع تا زیرسقف 3 متر است ولی چون سقف غرفه هلالی است ارتفاع آن در وسط به 5/3 متر می‌رسد حد فاصل هر غرفه ستونی به‌عرض 30 تا 50 سانتیمتر قرار دارد که امتداد دیواره‌های جانبی غرفه‌هاست سطح غرفه‌های طبقه‌ی اول حدود یک متر بلندتر از سطح میدان است این غرفه‌ها راهی به یکدیگر ندارند و هریک مجزا هستند اما غرفه های فوقانی ازطریق درگاه‌های کوچکی که به زحمت می‌توان از آن عبور کرد باهم درارتباطند . درایام سوگواری مردان درغرفه‌های طبقه اول ( هم کف ) می‌نشینند اما غرفه‌های طبقه‌ی دوم که راهی جداگانه به خارج از میدان دارد به‌زنان اختصاص داده اند.
