در غرب زمین های کشاورزی جنوب یوسف آباد و در دامنه شرقی کوه آق داغ بر آمدگی صخره ای مرتفعی به نام شاخ تپه جلب نظر می کند . گویا این تپه در میان زمین های کشاورزی شخصی قرار دارد. شاخ تپه با ارتفاعی در حدود 10 متر از شمال و شرق به زمین های بایر و زیر کشت زراعی و بعد چند واحد تولیدی و از جنوب و غرب به دامنه های کوهستانی آق داغ محدود می شود. در حال حاضر زمین های مجاور شاخ تپه بایر بوده و در بخش شرقی و شمال شرقی آن چند گودال و یک محوطه پست نسبت به زمین های اطراف وجود دارد . نزدیک ترین واحد صنعتی به شاخ تپه جوجه کشی ساکت در شمال این محوطه باستانی می باشد. شاخ تپه از نظر ساختار شامل سنگ های آذرین درونی در بخش شمالی و بقایای معماری خشتی در نیمه جنوبی است . به نظر می رسد بخش جنوبی نیز زیر ساختی سنگی داشته باشد . به هر حال با توجه به برون زد سنگ های درونی و بقایای خشتی وسکونتی می توان از نظر ظاهر تپه را به دو بخش متمایز تقسیم کرد.وضعیت بخش شمالی به صورت قطعات سنگ های حجیم لایه لایه بوده و آثار فرسایش و خردشدگی در اثر عوامل مخرب محیطی مانند دما و بارش و به طور کلی تغییرات آب و هوایی در آن هویداست. پراکندگی قطعه سنگ ها محدود به بخش شمالی نیست و در سایر قسمت ها ی تپه نیز تکه سنگ های متعددی را می بینیم. در راس و دامنه های تپه بقایای حفاری های غیر مجاز به صورت گودال هایی با عمق های متفاوت وجود دارد. بارزترین فعالیت تخریبی در جنوب و غرب تپه صورت گرفته است. در قسمت غربی حفره بزرگی بر بدنه تپه حفر کرده اند. در این قسمت آثار خشت هایی که در اثر حفاری های قاچاق ظاهری نامنظم دارند ، دیده می شود. ضلع جنوبی تپه در اثر خاک برداری های غیر مجاز و تاثیر عوامل فرسایش به صورت دیواره ای قائم در آمده وبقایای بخش های فروریخته در مقابل دیواره به صورت خاکریز انباشته شده است. با توجه به بقایای معماری جنوب غربی شاخ تپه می توان احتمال داد که در این محل برجی مربوط به یک قلعه وجود داشت . شاخ تپه به لحاظ موقعیت از یک سو پشت به کوه آق داغ دارد و از سوی دیگر مشرف به دشت و زمین های کشاورزی است . این قبیل ویژگی های محیطی و استفاده از عوارض طبیعی زمین برای سازندگان قلعه یا سکونت گاه های قدیمی شاخ تپه عواملی تعیین کننده به شمار می رفت. چنین مشخصه هایی را می توان در محوطه های دیگری چون آق تپه در روستای شش نیز سراغ گرفت.
سفال
مدارک سفالی شاخ تپه به سه گروه عمده سفال های نخودی ،قرمز و لعابدار تقسیم می شود. سفال های نخودی و قرمز با خمیره و پوشش نخودی یا قرمز رنگ در برگیرنده انواع ظریف و نیمه خشن با شاموت ماسه بادی و ماسه نرم می باشد. شکل ظروف عبارت است از کاسه های کوچک و بزرگ ، تنگ و خمره . لبه ظروف نخودی غالبا با سطحی تخت یا محدب به خارج برگشته و گاهی در امتداد بدنه می باشد. علاوه بر انواع ساده از نظر تزیین نمونه هایی منقوش به طرح های کنده ، افزوده ، قالب زده و فشاری به صورت خطوط مواج ، قوسی ، افقی ،منقطع و ترکیبی هستند. سفال های نخودی عموما چرخ ساز و پخت آن ها کامل است. گروه دیگر سفال های شاخ تپه را قطعات لعابدرا با خمیره نخودی و لعاب هایی به رنگ سبز و آبی تشکیل می دهد. سفال های لعابدار که به گروه ظروف ظریف با شاموت ماسه بادی تعلق دارند از آگاهی و مهارت سفال گران محلی در فنون ساخت سفال های لعابدار و وجود کار گاه ها یا مراکز وارداتی این ظروف در منطقه یوسف آباد حکایت می کند. بر این اساس به نظر می رسد شاخ تپه سکونت گاهی از دور ه اسلامی است و قدمت آن احتمالا به دوره سلجوقی باز می گردد.
منبع : شهر داری صفادشت
