هفت سال از رفتن «پرویز مشکاتیان» گذشت. آهنگساز، موسیقی‌دان، استاد دانشگاه، پژوهشگر و نوازنده سنتور و آشنا به تار. 30 شهریورماه 1388 بود که او با درگذشتش جامعه‌ی موسیقی را داغدار کرد. به بهانه‌ی سالروز درگذشتش نگاهی داریم به زندگی او. با بنیتا همراه باشید.
«خروشی خاست وَه وَه وای در وای؛ / که قانونِ فَلَک بُگسَسْت ناگاه! / مگر سازِ جهان از کوک اُفتاد، / که سوگِ تار و دَف بَرخاست تا ماه! / فغان بَر شد ز هر سو شور در شور، / که سازی را شکسته قهرِ تقدیر! / نواییْ رُخ نهان کردَه‌ست در خاک؛ / چه دانی جز که قهر از این به تعبیر! / غریو آمد ز گیتی مرگ در مرگ؛ / که خُنیاگر رهِ خونِ روان بَست! / چو خنده دید رفته از لبِ ساز، / نه ساز ـ آری ـ که جانِ خویش بِشْکست! / برآمد مویه از چَنتارِ چنگی؛ / که زخمِ دل به زخمه باز کردَم! / چو یادَت را به مضرابِ دوتایی، / به گوشِ این جهان آواز کردَم!»
این اشعار را «بهرام بیضایی» در سوگ مشکاتیان نوشت.
مشکاتیان در نیشابور متولد شد. به سال 1334. از شش سالگی نزد پدرش که سنتور نواز بود، مقدمات موسیقی را فرا گرفت. آموختن از پدر تا پایان دوره‌ی متوسطه ادامه داشت. در سال 1353 وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبا در دانشگاه تهران شد. از اساتید او می‌توان از «نورعلی خان برومند»، دکتر «داریوش صفوت»، «دکتر محمدتقی مسعودیه»، «دکتر مهدی برکشلی»، «عبدالله دوامی»، «سعید هرمزی» و «یوسف فروتن» نام برد.
مشکاتیان از سال 1356، همکاری با رادیو را زیر نظر «هوشنگ ابتهاج» آغاز کرد ولی پس از واقعه 17 شهریور 1357 از رادیو استعفاء داد و مؤسسه چاووش را با همکاری هنرمندان گروه «عارف» و «شیدا» تشکیل داد. سپس با همکاری «شهرام ناظری»، تصنیف «مرا عاشق» را بر روی شعر مولانا ساخت. از سال 1358 تا سال 1367 با محمدرضا شجریان همکاری داشت که نتیجه‌ی این همکاری، آثاری چون «بیداد»، «آستان جانان»، «سِرّ عشق»، «نوا»، «دستان»، «گنبد مینا» و «جان عشاق» بود. او همکاری‌های بسیاری نیز با بزرگانی چون «حسین علیزاده» و «محمدرضا لطفی» داشت.
مشکاتیان در جشنواره‌ی جهانی موسیقی که «روح زمین» نام داشت و در انگلستان برگزار می‌شد شرکت کرد و مقام نخست را کسب کرد. وی بعد از مدتی که با شجریان همکاری داشت، به خوانندگانی چون «علی جهاندار»، «ایرج بسطامی»، «علیرضا افتخاری»، «حمیدرضا نوربخش» و «شهرام ناظری» رو آورد.
او از سال 1376 تا تابستان سال 1384 تا تابستان 1384 فعالیتی اعم از انتشار آلبوم یا برگزاری کنسرت نداشت.
آلبوم تک‌نوازی «تمنا» که در سال 1384 منتشر شد،یکی از واپسین کارهای وی بود.دو سال بعد نیز در آذرماه 1386 در کنسرتی که حمیدرضا نوربخش خواننده‌ی آن بود، به عنوان سرپرست گروه عارف شرکت کرد. سال 1386 سال خوبی برای دوست داران موسیقی سنتی بود. چرا که دو استاد بزرگ یعنی مشکاتیان و شجریان بعد از یک دهه رابطه‌ی تیره، در کنسرت شجریان دوباره دست دوستی فشردند. همچنین، در مراسم جشن خانه موسیقی در 23 مهر 1386، لوح تقدیر از یک عمر فعالیت هنری توسط محمدرضا شجریان به عنوان رئیس شورای عالی خانهٔ موسیقی به پرویز مشکاتیان داده شد.
این استاد موسیقی در سن 54 سالگی و بر اثر نارسایی قلبی در منزل خویش دار فانی را وداع گفت و در زادگاهش نیشابور و در محوطه بیرونی باغ عطار و در جوار مقبره عطار نیشابوری به خاک سپرده شد.
