استفاده از موسیقى بومى در آیین‌ها و مراسم شاد رشد قابل ملاحظه‌اى یافته است.
در موسیقى ایلام از سازهاى دوزله، جفتان، سرنا، شیپور، ضرب، دهل، شمشال، نى و کمانچه استفاده مى‌شود و این سازها در آیین‌هایى مانند : عروسى، جنگ و عزا کاربرد دارند. برخى از سازهاى بومى منطقه مانند دوزله ویژگى‌هایى دارند که آن را از دیگر سازهاى ایرانى متمایز مى‌کند. «دوزله یا جفتان» برخلاف همه سازهاى ایرانى که تک صدا هستند، دو صدایى است و قابلیت همراهى با سازهاى چند صدایى را نیز دارد.
«چوبی» موسیقى رقصى ایلام است و به صورت انفرادى و یا دسته‌جمعى اجرا مى‌شود. این موسیقى در گذشته افزون بر کاربرد هنرى و موسیقى آن به عنوان آمادگى جنگى و بدنى نیز کارآیى داشته است.
«فتاپاشا، لرزانه، سوارسوار، صى‌سماع، قلاوى، سه‌حار و گریانه» از جمله نواها و ریتم‌هاى این نوع رقص است که در مناطق کرد و لرنشین کشور رواج دارد.
«هوره» نیز موسیقى آوازى مردمان غرب کشور به ویژه مردم ایلام است. هوره که از آوازها و نیایش‌هاى اساطیرى ایران است، از هزاره‌هاى قبل از میلاد مسیح تا به امروز روح دوستداران موسیقى را سیراب کرده است. این موسیقى از ریتم آزاد در ترانه و شکستن مصراع‌ها پیروى مى‌کند و تک سیلابى است، به همین دلیل از موسیقى ردیفى ایران که تابع شعر کلاسیک است، متمایز مى‌شود.
موسیقى آیین‌هاى سوگوارى نوع دیگرى از موسیقى در استان ایلام است که به طور مشخص در آیین چمرى با سرنا و دهل اجرا مى‌شود و در این مراسم مردم ایل‌‌ها و روستاها در محلى به نام «چمرجا» جمع مى‌شوند و همراه با نواى ساز، دهل و آواز همسرایان نوعى رقص را ارائه مى‌‌دهند.
گفته مى‌شود «نمایش تعزیه» که هم اینک در اکثر مناطق کشور رایج است و در ایام عاشورا نیز کاربرد فراوان دارد، برگرفته از سنت چمرى در غرب کشور است.
