روستای وردیج

وردیج نام روستای شگفت انگیزی است که گویی قلمرو فرمانروایی آدمک‌های سنگی است؛ به راستی در این مکان سنگ آدم شده است یا آدم سنگ؟ این را ما نمی‌دانیم؛ هر چه که هست شاهکاری از طبیعت است. شاید باور نکنید که در فاصله چند کیلومتری پایتخت ایران چنین جای زیبایی وجود داشته باشد , روستای وردیج بزرگ‌ترین روستای حریم شمال غرب تهران به شمار می‌رود,مسیرهای دسترسی به این روستا انتهای اتوبان همت – بلوار پژوهش – شهرک دانشگاه شریف – خیابان شهید اردستانی در انتهای شمالی خیابان تابلوی کوچک سفید رنگی با عنوان “روستای وردیج – روستای واریش” به چشم میخورد که ابتدای جاده کوهستانی وردیج و واریش میشویم. مسیر دوم از اتوبان تهران کرج از پشت پمپ بنزین وردآورد (ورودی از پمپ بنزین) به سمت خیابان شهید اردستانی – به سمت شمال خیابان سپس وارد جاده روستای وردیج و واریش میشویم. جاده ای کوهستانی، باریک و در قسمتهای زیادی از راه آسفالت جاده بدلیل سرمای زیاد و طولانی زمستان در منطقه کنده شده و دارای چاله و حفره هایی در وسط جاده میباشد. جاده تا انتها (روستای واریش) آسفالت میباشد. تقریباً با طی مسافتی در حدود 6تا7 کیلومتر از ابتدای جاده به روستای وردیج و کوه و صخره‌های آدمک میرسیم . سپس با طی مسافتی 3-4کیلومتری به انتهای جاده آسفالت و روستای واریش میرسیم. تا ابتدای روستا جاده آسفالت ولی خیابانهای دیگر روستا خاکی میباشد. دو روستای وردیج و واریش در همسایگی هم هستند و اصل ماجرا درست میان این دو روستا قرار گرفته است، قلمرو فرمانروایی آدمک‌های سنگی ؛ سنگ آدم شده است یا آدم سنگ؟ یک نگارخانه طبیعی و مسحورکننده که عقل در ابهتش می‌ماند و خیال به پرواز در می‌آید. هر صخره به شکلی فریاد می‌زند؛ به این اشکال «آدمک جیان» هم گفته می‌شود، علت پدیدار شدن آنها در این شکل مبهم است. درباره آنها برخی بر این باورند که اینجا بقایای قلعه‌ای از زمان قدیم است؛ البته این نظر تنها یک گمان است،عده‌ای دیگر به وجود آمدن این اشکال را ناشی از فرسایش می‌دانند و اما هستند افرادی که این نظر را هم به طور قاطع انکار می‌کنند آنها در رد این نظر می‌گویند، چرا تنها بخشی از کوه چنین شکل و شمایلی دارد؟! «قله لیچه» پله‌ای است برای رفتن بر بلندای قلل «پهنه حصار»،در جوار پهنه حصار آرامگاه یک امامزاده قرار گرفته که «بی‌بی زرین قمر» می‌گویند. «لت مال» نام آبشار روستا است، همان جایی که سنگ‌های صیقل داده شده به شما چشمک می‌زنند، مکانی است که باید حتما به دیدن آن رفت. لت یعنی سنگ و مال یعنی مالیده شدن و مالش، تمثیلی از مالیده شدن آب روی سنگ و سنگ‌ها چه هنرمندانه با نرمش آب و موسیقی آبشار، صیقل خورده‌اند. دیدن باغستان‌های سیب، گیلاس، هلو، گلابی، گردو و انگور وردیج و واریش نیز خالی از لطف نیست. به دلیل این که در رشته کوه‌های البرز هوا سخت سرد می‌شود؛ حتی اهالی هم، بویژه واریشی‌ها که روستایشان در یک دره واقع شده است، در سرما تاب ماندن را نداشته و به شهر می‌روند و واریش تنها یک منطقه ییلاقی برای آنها به شمار می‌آید. اما در رفتن هم باید مراقب بود؛ خیلی زیاد! گاهی این منطقه به دلیل دارا بــــــــودن آب و هوای خنک بویژه در گرمای طاقت فرسای تابستان، پذیرای جمعیت زیادی از شهرنشینان می‌شود، تا آن اندازه زیاد که زندگی عادی بر اهالی سخت می‌شود، حتی آزرده هم می‌شوند.این‌روزها با افزایش و گسترش روزافزون آلودگی هوا در شهرهای بزرگ، بیش از پیش نیاز است از زندگی شهری و هوای آلوده آن هر چند کوتاه دور شده و قدم در طبیعت پاک روستا بگذاریم؛ جایی که بشود آسمان آبی را تماشا کرد و با خیال آسوده نفس‌ عمیق کشید تا ریه‌ها از هوای پاک و با طراوت پر شوند. اگر دنبال چنین جایی می‌گردید، روستاهای وردیج در دل کوه‌های شمال غرب تهران، جایی است که باید بار سفر را بسته و در یک روز آخر هفته به همراه خانواده یا دوستان، راهی آنجا شوید. روستایی جزء بخش کن و سولقان شهرستان تهران ،که چند سالی است جز’ منطقه 22 شهری تهران شده است . 13کیلومتر از اتوبان تهران کرج ایستگاه متروی ورداورد تا ده فاصله است که . مسیر عبوری به سمت روستا دقیقا ایستگاه مترو به سمت شمال راهی آسفالته به طول یک کیلومتر است بعد از شهرک صنعتی شریف سمت راست تابلوی روستای وردیج نصب شده است . سکنه آن 550 تن و آب آن از چشمه سارهای متعددی خصوصا چشمه شاه و چشمه پااورزاو غیره تامین می شود. بالای محله وردآورد تهران، جاده‌ای آسفالته و پیچ در پیچ مثل جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره‌ای عمیق به روستای وردیج و پس از آن به واریش منتهی میشود. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه، بهار و اردیبهشت ماه است. در این موقع باغهای وردیج و واریش با شکوفه‌های گیلاس و آلبالو، سفیدپوش شده و مناظر بدیعی به نمایش میگذارد. وارد جاده وردیج و واریش که میشوید، پس از حدود 12 کیلومتر رانندگی، به ورودی روستای وردیج در سمت راست جاده میرسید. تابلوی «خیابان شهید وردیجی» نشانه ورودی روستا است. در اطراف وردیج میتوانید دیدنی‌ترین تابلوهای سنگ‌تراشی طبیعت را مشاهده کنید. اشکالی که بیش از هر چیز جمجمه انسان و بدن جانوران وحشی را برایتان تداعی خواهند کرد. اینجا قلمرو فرمانروایی آدمک‌های سنگی است. برای تماشای این تابلوهای زیبای سنگی بدون این که وارد وردیج شوید، مسیر جاده را به سمت واریش ادامه دهید. فقط کافی است به صخره‌های کنار جاده نگاهی بیندازید تا این اشکال زیبا را ببینید. آبشار لت مال نیز در جنوب روستا قرار دارد. پس از وردیج، با پشت سر گذاردن چند پیچ تند و پرشیب، حدود 4 کیلومتر بالاتر در نهایت به انتهای راه و روستای واریش میرسید. روستایی کوچک و آرام در دل طبیعت بکر که دور تا دور آن‌ را کوه‌ها احاطه کرده‌اند. روستای واریش یکی از مسیرهای صعود به قله پهنه‌سار (گندم چال) است. روستای وردیج و روستای واریش دو روستای بسیار نزدیک به تهران ولی کمتر شناخته شده برای طبیعت گردان تهرانی هستند که در دره نسبتا تنگ و پر پیچ و خم وردیج در سمت غرب دره کن قرار گرفته اند. مسیر دسترسی به هر دو روستا اسفالته بوده ولی بعلت شیب نسبتا تند و پیچ های تندتر از آن و شانه خاکی نامناسب دسترسی چندان آسانی نخواهد بود. مسیر جاده واریش: دسترسی به این جاده برای افراد ناآشنا اندکی مشکل بوده ولی به کمک نقشه و توضیحات پیدا کردن مسیر زیاد دشوار نخواهد بود. برای رسیدن به این جاده وارد اتوبان همت شده و به سمت غرب حرکت کرده پس از عبور از کنار شهرک شهید باقری با دقت به تابلو ها به دوربرگردان بلوار پژوهش رسیده و پس از آن وارد بلوار پژوهش شده و با حرکت به جنوب به خیابان دانش (سمت راست) رسیده وارد این خیابان شده پس از چند پیچ به میدان رسیده باز هم مستقیم ادامه داده تا به چهار راه با خیابان اردستانی رسیده به سمت راست پیچیده و مسیر را به سمت شمال ادامه داده تا از کنار پادگان گذشته، در نقطه ای که دیوار آجری تمام می شود خیابان نچندان مشخصی وجود دارد که به سمت شمال شرق میرود با حاشیه کاملا نامنظم و عرض کم! ادامه این مسیر با عبور از زیر پل اتوبان خرازی وارد جاده واریش و وردیج خواهد شد. وردیج و واریش دو روستا هستند که در دره نسبتا تنگ و پر پیچ و خم وردیج در سمت غرب دره کن قرار گرفته اند. مسیر دسترسی به هر دو روستا اسفالته بوده ولی بعلت شیب نسبتا تند و پیچ های تندتر از آن و شانه خاکی نامناسب دسترسی چندان آسانی نخواهد بود. به هر حال جاده از انتهای اتوبان همت غرب (خرازی) کمی بعد از بلوار پژوهش از طریق کنار گذر اولین پل زیرگذر (بدون تابلو) قابل دسترسی است. برای اطمینان از اینکه جاده درست را انتخاب کرده اید لازم است بدانید که در صدمتر اول راه با سرعت گیرهای متعدد و نگهبانی شهرداری مواجه خواهید شد. با طی حدود 10 کیلومتر و حدود 500 متر ارتفاع گرفتن به روستای وردیج در سمت راست خواهید رسید و با ادامه مسیر در حدود 5 کیلومتر و 200 متر ارتفاع گرفتن به روستای واریش و انتهای جاده ماشین رو خواهید رسید. در این مسیر دو کافه با امکانات نسبتا خوب یکی در میانه راه وردیج و دیگری چند متری پس از خروجی وردیج وجود دارند. یک مسیر خاکی نیز درست مقابل خروجی وردیج به سمت چپ جدا شده که با شیب تندی در ابتدای مسیر شما را از حدود 1850 متری تا 2100 متری بالا برده و سپس به سمت غرب متمایل شده و در دامنه قله واریش و لیچه پس از 10 کیلومتر به روستای کندر کرج منتهی میشود. از جمله جذابیتهای منطقه که در نوع خود منحصر به فرد بوده وجود نوع خاصی از آثار فرسایش(هوازگی)بر سنگهای منطقه است که اشکال متفاوتی شبیه به عروسک یا دقیقتر دودکش جن پدید آورده است در غربی ترین نقطه شهر تهران و در امتداد جاده ای کوهستانی و پیچ در پیچ، دو روستای کوچک و آرام در دل کوه های البرز میانی قرار گرفتن به نام وَردیج و واریش. روستاهایی که فارغ از همهمه و شلوغی شهر تهران، ساکت و آرام در دل کوهستان البرز جا خوش کرده اند. دسترسی به این روستاها از طریق اتوبان تهران-کرج و از بالای وردآورد امکان پذیره. از بالای محله وردآورد، جاده ای آسفالته و پیچ در پیچ به سبک و سیاق جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره ای عمیق به روستای وَردیج و بعد از اون به واریش منتهی می شه. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه فصل بهار، خصوصاً اردیبهشت ماهه، چرا که در این موقع از سال، باغ های وردیج و واریش با شکوفه های زیبای گیلاس و آلبالو یکدست سفیدپوش شده و مناظری بدیع از طبیعت دلنشین بهار رو به نمایش می گذارن. دره های عمیق، باغ های سرسبز و کوه های مرتفع، مناظر چشم نوازیست که در طول جاده و در طی مسیر، چشم های زیبابین و کنجکاو شما رو به خود جلب خواهند کرد. ارتفاع روستای وردیج از سطح دریا یک هزار و 850 متر و ارتفاع روستای واریش، 2 هزار و 250 متره.