آیه مورد نظر به شرح زیر است:

«أُحِلَّ لَکُمْ لَیْلَةَ الصِّیامِ الرَّفَثُ إِلی‏ نِسائِکُمْ هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَخْتانُونَ أَنْفُسَکُمْ فَتابَ عَلَیْکُمْ وَ عَفا عَنْکُمْ؛ آمیزش جنسی با همسرانتان، در شبِ روزهایی که روزه می‏گیرید، حلال است. آنها لباس شما هستند و شما لباس آنها (هر دو زینت هم و سبب حفظ یکدیگرید). خداوند می‏دانست که شما به خود خیانت می‏کردید (و این کارِ ممنوع را انجام می‏دادید) پس توبه شما را پذیرفت و شما را بخشید».

گمان شما این است که خداوند می خواهد بفرماید شما از سابق تا به حال به خود خیانت می کردید و در شب های ماه رمضان با این که نباید ، ولی با همسرانتان خلوت و آمیزش داشتید و خدا حالا با خبر شده و حالا هم این گذشته گناه بار را ندیده گرفت و بر شما باز گشت و از شما بخشید و از این به بعد هم بر شما مباشرت با همسر در شب های رمضان حلال شد.

در حالی که این گونه نیست. بلکه ظهور همین کلام هم مخالف برداشت شما است. در همین کلام می فرماید :

«علم الله انکم کنتم تختانون انفسکم» خدا دانست  و علم داشت  که شما این رویه را داشتید؛ یعنی از همان زمان شاهد و ناظر بود و می دید ولی از این کار شما خبر نداد و آن را افشا نکرد و الآن دارد خبر می دهد و الآن هم به اجمال خبر داده تا زمینه برای اعلام گذشتش از شما باشد.

"عَلِمَ به معنای این نیست که الآن آگاه شد بلکه یعنی خدا همان گذشته که این کار را می کردید ، آگاه شد. "

علاوه بر این که خداوند در آیات فراوان خود را بر همه انسان ها و در همه زمان ها و مکان ها شاهد و مراقب اعلام می کند :

«وَ ما تَکُونُ فی‏ شَأْنٍ وَ ما تَتْلُوا مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَ لا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلاَّ کُنَّا عَلَیْکُمْ شُهُوداً إِذْ تُفیضُونَ فیهِ وَ ما یَعْزُبُ عَنْ رَبِّکَ مِنْ مِثْقالِ ذَرَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا فِی السَّماءِ وَ لا أَصْغَرَ مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْبَرَ إِلاَّ فی‏ کِتابٍ مُبینٍ؛ (1) در هیچ حال (و اندیشه‏ای) نیستی، و هیچ قسمتی از قرآن را تلاوت نمی‏کنی، و هیچ عملی را انجام نمی‏دهید، مگر اینکه ما گواه بر شما هستیم در آن هنگام که وارد آن می شوید! و هیچ چیز در زمین و آسمان، از پروردگار تو مخفی نمی‏ماند حتّی به اندازه سنگینی ذرّه‏ای، و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر، مگر اینکه (همه آنها) در کتاب آشکار (و لوح محفوظ علم خداوند) ثبت است!».

«لا یَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقالُ ذَرَّةٍ فِی السَّماواتِ وَ لا فِی الْأَرْضِ وَ لا أَصْغَرُ مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْبَرُ إِلاَّ فی‏ کِتابٍ مُبینٍ؛ (2) به اندازه سنگینی ذرّه‏ای در آسمانها و زمین از علم او دور نخواهد ماند، و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر، مگر اینکه در کتابی آشکار ثبت است!».

«کُنْتُ عَلَیْهِمْ شَهیداً ما دُمْتُ فیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنی‏ کُنْتَ أَنْتَ الرَّقیبَ عَلَیْهِمْ وَ أَنْتَ عَلی‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ شَهیدٌ؛ (3)(حضرت عیسی گفت : ) تا زمانی که در میان آنها بودم، مراقب و گواهشان بودم ولی هنگامی که مرا از میانشان برگرفتی، تو خود مراقب آنها بودی و تو بر هر چیز، گواهی!».

«کانَ اللَّهُ عَلی‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ رَقیباً؛ (4)خداوند ناظر و مراقب هر چیز است».

و آیات فراوان دیگر که دلالت صریح دارد .

«وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ هُوَ الْحَکیمُ الْخَبیرُ؛ (5) اوست که بر بندگان خود، قاهر و مسلّط است و اوست حکیم آگاه!».

«وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ یُرْسِلُ عَلَیْکُمْ حَفَظَةً حَتَّی إِذا جاءَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَ هُمْ لا یُفَرِّطُون؛ (6) او بر بندگان خود تسلّط کامل دارد و مراقبانی بر شما می‏گمارد تا زمانی که یکی از شما را مرگ فرا رسد (در این موقع) فرستادگان ما جان او را می‏گیرند و آن ها (در نگاهداری حساب عمر و اعمال بندگان) کوتاهی نمی‏کنند».

البته ناگفته نماند که خداوند دو نوع علم دارد: علم ذاتی که عین ذات و قدیم است و دیگر علم فعلی که علم بعد از ایجاد شی ء است. از این رو اگر در برخی آیات آمده است لیعلم الله ... تا این که خدا بداند مراد علم فعلی خداست نه ذاتی .

پی نوشت ها:

1. یونس (10) آیه 61.

2. سبأ (34) آیه 3.

3. مائده (5) آیه 117 .

4. احزاب (33) آیه 52.

5. انعام (6) آیه 18.

6. همان ، آیه 61.