به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، به نقل از اداره‌کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، 162 اثر به
دبیرخانه جشنواره ارایه شده بود، که 82 چکیده مقاله از سوی داوران انتخاب
شدند که از میان آن‌ها، در سه سطح، شش مقاله به بخش پایانی جشنواره معرفی
شدند.
در این سمینار که با حضور دکتر حسن دولت‌آبادی، دکتر اکرم
قاسم‌پور و دکتر غلامعلی‌افروز برگزار شد، مقاله‌های «تاثیر آموزش
مهارت‌های اجتماعی با استفاده از داستان در کاهش مشکلات رفتاری دختران با
کم توان ذهنی» به قلم هادی بهرامی و مریم مللی، «بررسی نقش داستان‌های
فلسفی در پرورش تفکر انتقادی در کودکان و نوجوانان دانش‌آموز» نوشته جعفر
کریمی، «چگونگی استفاده از زبان وجودی قصه‌گو در قصه‌گویی» اثری از مینا
غیاث‌‌آبادی، «بررسی تطبیقی مفاهیم کتاب فارسی پایه سوم ابتدایی با منابع
قصه‌گویی موجود در کتابخانه‌های کانون پرورش فکری» اثر مشترک بهارملک‌پور و
ریحانه کیوانی هفشجانی، «قصه‌گویی جزیره‌ای گمشده در آموزش و پرورش ایران»
نوشته فائزه فیض و «اشکالات آموزش و پرورش تجربه محور و نقش روایت و قصه
در تجربه گرایی خلاق» اثری از ناصر مقدم ارائه شدند.
در پایان این
سمینار، داوران با ارایه راهکارهایی به نویسندگان به نکاتی چون صحیح بودن
ساختار کلی مقاله، ارتباط عنوان با موضوع مقاله، جای خالی مباحث،
توصیه‌هایی برای بهتر شدن مقالات ارائه کردند. در این میان، تاکید داوران و
هیات علمی سمینار ارایه مقالات بر رعایت نکردن اسلوب اصلی مقاله‌نویسی
مانند انتخاب عنوان متناسب با موضوع برای مقاله یا ارجاع درست به منابع و
شیوه منبع‌نویسی مقالات بود.
دکتر حسن دولت‌آبادی در این سمینار با بیان
این‌که حجم زیادی از مقالاتی که ارایه شده بود، به توصیف اهمیت قصه و
اثرگذاری قصه‌گویی اختصاص داشت، گفت: باید این نکته را در نظر داشته باشیم
که تکرار این مباحث تا چه میزان ضرورت دارد وقتی همه اهمیت قصه و قصه‌گویی
را می‌دانیم، این جشنواره، نوزدهمین تجربه خود را پشت سر می‌گذارد و از
مسئولان می‌خواهیم در سیاست‌گذاری‌ها به این موضوع توجه کنند که اگر قرار
است مقاله‌ای ارایه شود به نکاتی مانند این‌که قصه چه تاثیری بر کودکان
می‌گذارد یا مسائل جزیی‌تر مثل این‌که چگونه اثر می‌گذارد، بپردازند، در
این میان نو بودن موضوع‌ها، پرهیز از تکرار و طرح سوال و چرایی در
مقاله‌نویسی اهمیت زیادی دارد.
وی ادامه داد: قصه‌گو به نوعی بازیگر
است و نقش قصه‌ها را بازی می‌کند. به همین دلیل غیر از توجه به منابع
داستانی و توضیح تاثیر و اهمیت این موارد باید به کارکردها و تکنیک‌های
این حوزه نیز توجه کرد. مطمئن هستم جشنواره بعدی از این دوره هم بهتر خواهد
بود اگر برگزار کنندگان جشنواره بخش علمی و محققان را به سمت علمی‌کردن
قصه‌گویی پیش ببرند.
همچنین در بخشی از این نشست، دکتر اکرم قاسم‌پور
در زمینه تاکید بر دشواری انتخاب مثال متناسب برای موضوع پژوهشی، داستانی
کوتاه که درباره کشیدن نقاشی خدا از سوی یک بچه بود را ارایه و به‌طور مشخص
به مقاله کرمی اشاره کرد و گفت: انتخاب و طرح موضوع این مقاله بسیار
ارزشمند بود؛ چراکه موضوعی مطرح شد که ضرورت آن در جهان از سال 1970 احساس
شده بود.
در ادامه این جلسه رضا قمرزاده، معاون فرهنگی کانون و دبیر این
دوره از جشنواره در سخنان کوتاهی ابراز امیدواری کرد تا فرصتی ایجاد شود
که درباره قصه‌های قرآنی و پیام‌های تربیتی آن‌ها نیز صحبت کنیم.
او در
این زمینه به سوره طاها و اشاره داستانی آن به گفت‌و‌گوی حضرت موسی با خدا
اشاره کرد و بخش خیلی کوتاهی از این قصه قرآنی را گفت.
در بخش بعدی اصغر
باقرزاده، مدیرکل آموزش و پژوهش کانون و دبیر کمیته علمی این دوره از
جشنواره در قالب یک گزارش مروری بر دست‌آوردهای علمی جشنواره داشت.
او
در سخنانی گفت: کمیته علمی نوزدهمین دوره جشنواره همانند سال‌های گذشته
چندین نشست، کارگاه و جلسه ارایه مقاله برگزار کرد که به زودی خلاصه مباحث
این بخش در نشریه کانون منتشر می‌شود.
باقرزاده یادآور شد: پیشنهاد
برگزاری نشست‌های قصه‌گویی در طول سال مطرح شده و در همین راستا قرار است
طی یک ماه باقی مانده تا پایان سال، دو نشست علمی دیگر مرتبط با موضوع قصه و
قصه‌گویی برگزار کنیم .
او تاکید کرد: علاوه بر نشست‌های علمی، طرح
پژوهشی با هدف سنجش میزان دستیابی به اهداف جشنواره در دستور کار کمیته
علمی قرار گرفته بخشی از آن در ایام جشنواره و بخش دیگر پس از جشنواره
انجام می‌شود.
همچنین غلامعلی افروز، از دیگر داوران این سمینار با
اشاره به آغاز خوب هر فعالیتی و دشواری پایان آن گفت: این موضوع در داوری
خیلی مشهود است. نشستن در جایگاه قضاوت و داوری کار خیلی دشواری است.
او
پیشنهادی در ارتباط با ارتباط کانون و آموزش و پرورش مطرح و عنوان کرد:
مدرسه‌ها منابع فرهنگی، آموزشی و هنری هستند. منبع فرهنگی هر محله‌ای مدرسه
آن محله است. اگر در زمینه آموزش و پرورش سرمایه‌گذاری نکنیم در آینده
باید برای کانون‌های اصلاح و تربیت هزینه کنیم. در کشوری که حقوق معلمان
کمتر از یک سوم حقوق قاضی‌ها است، زندان‌ها شلوغ‌تر از مراکز فرهنگی
می‌شوند.
وی افزود: پیشنهاد می‌کنم پنج‌شنبه و جمعه‌ها کلید مدرسه‌ها
به کانون تحویل داده شود تا مانع پر شدن کانون‌های اصلاح و تربیت و
زندان‌ها شود. 100هزار مدرسه در ایران داریم و از این فضاها به خوبی
می‌توان در زمینه کارهای فرهنگی، قصه‌گویی و تئاتر بهره بگیریم. مدیران
کانون باید از این امکانات استفاده کنند تا زندان‌ها را در آینده تعطیل
کنیم.
دولت‌آبادی نیز در جمع‌بندی نهایی‌اش از این نشست گفت: برگزاری
چنین نشست‌هایی در هر صورت یک فرصت مغتنم است چه در مقام کارشناس چه
شرکت‌کننده.
او با تاکید بر این‌که کانون فضایی دلی برای کاری است،
عنوان کرد: پس از انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه‌ها به ساری برگشتم و جذب
کانون شدم. کانون بنیادی‌ترین مرکز فرهنگی کشور و ارزنده‌ترین مرکز نسل
امروز است. اما در زمینه امکانات و فراهم کردن شرایط کاری مناسب، کانون در
حق مربیانش کوتاهی می‌کند.
دولت‌آبادی در پایان تاکید کرد: امیدوارم
روزی برسد که تمامی مدارس ما سمت و سوی کانونی پیدا کنند و به‌جای حجم زیاد
درس و کوله‌های سنگین سیستم آموزشی به سویی برود که کودکان از ابتدا
علاقه‌های خودشان را بشناسند و بعد تنوع آموزشی همانند کانون در مدارس
جایگزین شود.
اکرم قاسم‌پور نیز در این بخش با تاکید بر چند اتفاق کلیدی
دهه 40 در ایران، توضیح داد: یکی از این اتفاق‌ها، تاسیس کانون پرورش فکری
کودکان و نوجوانان بود. کانون به عنوان یک مرکز آموزشی خودش را تا مرزهای
جهانی ارتقا دهد. بسیاری از هنرمندان بزرگ ما از کانون آمده‌اند و بسیار
خوشحال کننده است که جشنواره قصه‌گویی را کانون پرورش فکری کودکان و
نوجوانان برگزار می‌کند.
او تاکید کرد: حدود 162 مقاله در این جشنواره
ارایه شد. مهم نیست چه کسی اول می‌شود و چه کسی دوم. چراکه اول و آخر بودن
به معنای بازنده و برنده بودن نیست. بحث داوری در جشنواره یک جریان فکری
مثبت است. هیچ مقاله‌ای حذف شده به حساب نمی‌آید. فقط برخی از مقاله‌ها
قوی‌تر بودند. اگر جریان جشنواره‌ای را بیشتر به سمت مباحث آموزشی پیش
ببریم ماندگارتر خواهد بود و همه برنده‌ایم.
نوزدهمین جشنواره
بین‌المللی قصه‌گویی روزاول اسفند با معرفی برترین‌های این دوره در مرکز
آفرینش‌های فرهنگی هنری کانون در خیایان حجاب تهران به کار خود پایان
می‌دهد.
