بزرگداشت روز قلم و معرفی دو تن از مشاهیر (بخش اول)

در سال 1381 به پیشنهاد انجمن قلم ایران و نیز تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز چهاردهم تیرماه به نام «روز قلم» به ثبت رسید تا ادای دینی باشد به صاحبان قلم و تلاشی که برای اعتلای فرهنگ و ادب ایران و جهان از خود نشان می‌دهند.

در تاریخ کهن و پر افتخار ایران، قلم و صاحبان قلم همواره از ارزش بسیار زیادی برخوردار بوده اند. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه خود آورده است که چهاردهمین روز از تیرماه را ایرانیان باستان، روز تیر (عطارد) می نامیدند. از طرفی سیاره تیر یا همان عطارد، در فرهنگ ادب پارسی، کاتب و نویسندۀ ستارگان است. به همین مناسبت این روز را روز نویسندگان می دانستند و گرامی می داشتند. در تقویم ما نیز این روز به نام روز قلم مزین شده است. از همین رو، بر آن شدیم تا هر روز با دو تن از کوشندگان راه ادب و هنر در ایران و جهان بیشتر آشنا شویم.

این را هم بخوانید: روز قلم

بزرگداشت روز قلم و معرفی دو تن از مشاهیر (بخش دوم)

محمود دولت آبادی

محمود دولت آبادی را با رمان گرانبهای «کلیدر» می‌شناسیم که بزرگترین رمان اجتماعی ادبیات معاصر از زمان مشروطه تا امروز است. آشنایی دولت آبادی با فرهنگ، جامعه شناسی و روانشناسی مردم ایران به ویژه ساخت سنتی و روستایی آن، زبانی خاص را به او می‌بخشد که در آن زندگی مردم روستا، ادبیات اقلیمی و مشکلات اجتماعی و اقتصادی روستاییان، تجلی می‌یابد اما در عین حال، ندای امیدواری نیز از آثار او به گوش می‌رسد که ناشی از تربیت روستایی، قناعت و صبوری اوست. او به شیوه رئالیستهای قرن 19 اروپا، از درون و بیرون شخصیتهایش آگاه است و به روانشناسی آنها نیز اهمیت می‌دهد. دولت آبادی احترام خاصی برای زنان قائل بوده و در شخصیت پردازی های خود معمولا زنان را درجایگاه چهره های اصلی  و اثرگذار داستان  هایش قرار می دهد. «جای خالی سلوچ»، «روزگار سپری شده مردم سالخورده»، «کارنامه سپنج» و «دیدار بلوچ» از درخشانترین آثار او هستند.

ای سرزمین!
کدام فرزندها،در کدام نسل تو را آزاد آباد و سربلند،با چشمان باور خود خواهند دید؟
ای مادر ای ایران! جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟چشمان ما به راه عافیت تو سفید شد.
ای ما نثار عافیت تو…

هاروکی موراکامی

شاید بتوان هاروکی موراکامی را مشهورترین نویسنده ژاپنی معاصر در دنیا دانست. او تنها نویسنده معاصر و در قید حیات ژاپن است که در سطح بین المللی بیشترین شهرت و تاثیرگذاری را دارد و آثارش به بسیاری از زبانهای دنیا ترجمه شده است. «کافکا در کرانه» شناخته شده ترین اثر ترجمه شده او به زبان فارسی است.

موراکامی تبحر خاصی در توصیف صحنه ها و درگیریهای درونی و بیرونی شخصیتهایش دارد و از همین طریق، قدرت تخیل خوانندگانش را بالا می‌برد. او زندگی نسبتا سختی را گذرانده است و تلاشهای او برای پیشبرد زندگیش، او را با اقشار مختلف مردم آشنا کرده و همین باعث می‌شود ادبیاتی روان و قابل فهم داشته باشد که از میان خود مردم برخاسته و از آنها سخن می‌گوید. اغلب رمان‌های او به زبان اول شخص و به رسم رمان‌های ژاپنی بصورت “من-رمان” نوشته شده‌اند. همچنین گاه از خواننده های آثار او می‌شنویم که پس زمینه داستان‌های وی تداعی کننده موسیقی کلاسیک است و همچنین نام برخی از کتاب‌هایش را از اسامی این آهنگها انتخاب کرده است. رمان ها و نوشته های او، مخاطبان گسترده ای دارد، اما به نظر می‌رسد این طیف مخاطبان در غرب و خارج از ژاپن، بیشتر از مخاطبان موراکامی در داخل ژاپن باشد. موراکامی در ترجمه هم تبحر خاصی دارد و بیش از 30 اثر مختلف را از زبان انگلیسی به زبان ژاپنی ترجمه کرده است.

فقط آنهایی به نتیجه خواهند رسید که با تمام وجد به سمت آن رفته باشند. اگر روزی سنگ قبری داشته باشم و بتوانم چیزی بر آن حک کنم، اینها را خواهم نوشت: «کسی که تا توانست، راه نرفت.»