دوپامین هورمونی است که اگر به مقدار زیاد در بدن تولید شود، سبب خوش بینی بیش از حد و رویا پردازی ما می‌شود. به هنگام آشنایی و در اوایل یک رابطه، بیشتر انسان‌ها به دلیل ترشح زیاد همین هورمون، تصویری غیر واقعی‌ و رویایی از طرف مقابل خود می‌سازند که در آن تصویر، بیشتر ایرادات شخصیتی آنها ندیده گرفته شده و  نسبت به رابطه خود، افکاری بسیار شاه و پریونی در سر می‌پرورانند. وقتی‌ رابطه منجر به شکست می‌شود و می‌فهمند که شخصیت واقعی‌ همسر یا نامزد آنها، بسیار متفاوت از تصور آنها بوده است، دچار خشم و پشیمانی عمیقی می‌شوند که منجر به نفرت و انزجار آنها از طرف مقابلشان پس از اتمام رابطه می‌شود. 

اما چاره چیست؟

جملهٔ بسیار خوب و معروف "پیشگیری بهتر از درمان است" می‌تواند در اینجا کاربرد خوبی داشت باشد. در همان ابتدای آشنایی، بهتر است میزان انتقال دوپامین به مغز را تحت کنترل نگاه داریم و مانع شکل‌گیری تصاویر غیر واقعی‌ از طرف مقابلمان شویم. سعی‌ کنیم خود حقیقی‌ افراد را بشناسیم. اگر هم تصمیم به شراکت در زندگی‌ با کسی‌ می‌گیریم، بهتر است تمام نقاط ضعف و قوت او را بدانیم و با ارادهٔ کامل بدون سرپوش‌ها یا تصورات غلط آنها را قبول کنیم. اگر روزی این شراکت به هر دلیلی‌ محکوم به اتمام شد، می‌توانیم در کنار خاطرات بد و دلایل جدایی، همه لحظات خوش را نیز به خاطر داشته باشیم و حتی با همسر سابق خود دوست باقی‌ بمانیم. اگر پایه‌های شناخت و شکل‌گیری رابطه درست شکل گیرد، به هنگام جدایی، اگر مورد خاصی‌ همچون خیانت مطرح نباشد، خواهیم توانست بدون احساسات بد همچون خشم یا نفرت، دوستانه از یکدیگر خداحافظی کنیم.