با فراگیر شدن ابزارهای دیجیتالی و سرگرمی بازه زمانی منطقی که یک فرد باید به بازی اختصاص دهد به محل بحث و جدل کارشناسان و متخصصان حوزه سلامت تبدیل شده و حالا سازمان جهانی بهداشت به دنبال حل این مساله است.
بسیاری از متخصصان حوزه سلامت روان اعتقاد دارند که بازی های رایانه ای می تواند به نهادینه کردن خشونت در فرد، دور کردن آنها از اجتماع و غیره منجر شود.
از طرف دیگر برخی محققان ثابت کرده اند که بازی کردن مزایای را نیز به همراه دارد و به کاهش استرس، بهبود توانایی حل مساله و افزایش هماهنگی عصب و عضله منجر می شود.
حالا سازمان جهانی بهداشت (WHO) در پیش نویس جدید «طبقه بندی آماری بین المللی بیماری ها» (ICD) به دنبال حل این کشمکش است. 
بر اساس این پیش نویس بازی محدوده گسترده ای از دوز مجازی تا نشستن در برابر یک PC گیمینگ پیشرفته را شامل شده و زمانی به عنوان اختلال بازی تلقی می شود که از سه مشخصه زیر برخوردار باشد:
1. اگر فرد کنترل خود روی عادت های انجام بازی را از دست داده باشد.
2. اگر فرد بازی کردن را نسبت به سرگرمی ها و فعالیت های بسیار دیگری در اولویت قرار دهد.
3. اگر فرد علی رغم وجود عواقب منفی مشخص به بازی کردن ادامه دهد.
این پیش نویس بازی را در کنار رفتارهای دیگری مانند شرط بندی و مصرف کافئین و نیکوتین قرار می دهد که در صورت از کنترل خارج شدن عواقبی زیانبار به همراه داشته و به روابط اجتماعی فرد لطمه وارد می کنند.
این تعاریف معیارهای معینی را برای تشخیص اختلال بازی در یک فرد در اختیار پزشکان و روانشناسان قرار می دهد.
با این حال به نظر می رسد که در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است چرا که تنها چند دهه از اختراع بازی های رایانه ای و جنجال های پیرامون آنها می گذرد اما امروزه این پدیده تا حدی گسترش یافته که در 63 درصد خانواده های آمریکایی حداقل یک گیمر حضور دارد که ساعت های بسیاری را به بازی اختصاص می دهد.
