ناسا در حال بررسی امکان فرستادن فضانوردان به فضا با استفاده از قدرتمند‌ترین موشک خود با نام «سیستم پرتاب فضایی» یا به‌اختصار SLS است. این امر می‌تواند به طرح‌های ناسا مبنی بر برگرداندن انسان به ماه یا فرستادن آن به سیاره‌ی مریخ، سرعت ببخشد.
آژانس فضایی آمریکا قصد دارد در قالب «مأموریت اکتشافی 1» یا EM-1 که یک مأموریت گردش مداری به دور ماه است، فضانوردان را به‌سوی قمر زمین روانه کند. این مأموریت که قرار است در سپتامبر سال 2018 آغاز شود، تا پیش از این، یک مأموریت بی‌سرنشین بود؛ اما ناسا با تغییر عقیده‌ی خود قصد دارد این مأموریت را سرنشین‌دار کند. با این حال با توجه به به‌روز‌رسانی‌های لازم برای مأموریت گنجاندن سرنشینان انسانی، تاریخ پرتاب سپتامبر 2018 کمی جاه‌طلبانه به نظر می‌رسد. در هر صورت این اقدام ناسا یک تصمیم متهورانه و غیرمنتظره در جدول زمان‌بندی مأموریت‌های این آژانس به‌حساب می‌آید.
تغییر دادن برنامه‌ریزی‌های پیشین در مورد SLS که طبق استانداردهای ناسا اقدامی کم‌سابقه به‌حساب می‌آید، نشانگر تأثیر سیاست‌های ترامپ بر عملکرد ناسا مبنی بر برگرداندن فضانوردها به ماه است. رابرت لایت‌فوت، مدیر آژانس ناسا، هفته‌ی پیش با اشاره به سخنرانی آغاز به کار رئیس‌جمهور جدید آمریکا در مورد این‌که «آمریکا اسرار فضا را آشکار خواهد کرد»، این خبر را اعلام کرد و گفت که مطالعات جدید در مورد ارزیابی عملی بودن اضافه کردن سرنشین به مأموریت EM-1 آغاز شده است. رابرت لایت‌فوت در اطلاعیه‌ای غیررسمی این‌گونه توضیح داد:
من به‌طور کامل به چالش‌های پیش‌آمده در نتیجه‌ی این پیشنهاد جدید از جمله عملی بودن این اقدام از لحاظ فنی، تأمین منابع اضافی مورد احتیاج و همچنین لزوم تغییر تاریخ پرتاب آگاه هستم. با این حال باید در مورد فرصت‌هایی که این اقدام برای ما ایجاد خواهد کرد نیز صحبت کرد. این پیشنهاد می‌تواند به برداشتن قدم‌های اول در سرنشین‌دار کردن مأموریت‌ها برای فرستادن انسان به اعماق فضا سرعت بخشد.
برای گفتن این‌که سرنشین‌دار کردن EM-1 تا چه اندازه پارامترهای مأموریت EM-1 را تغییر خواهد داد، زود است. در هر صورت طبق برنامه‌ریزی قبلی، مأموریت بی‌سرنشین EM-1 با کپسول اوریون 3 هفته به طول می‌انجامید و در مدت 6 روز و از فاصله‌ی 70 هزار کیلومتری اطلاعات جمع‌آوری می‌شد. با سرنشین‌دار کردن SLS و اوریون احتمال دارد زمان مأموریت کاهش پیدا کند و در این صورت به مأموریت مشهور پیشین ناسا شباهت پیدا کند: مأموریت آپولو 8 که در آن انسان برای اولین بار در مدار ماه حرکت کرد.
حتی با افزایش مهلت آماده‌سازی برای پرتاب، کارهای بسیاری باید انجام شود. کپسول اوریون طراحی‌شده برای مأموریت EM-1 سیستم پشتیبانی از اقامت انسان ندارد و همچنین موشک SLS به‌طور مشخص برای مأموریت‌های سرنشین‌دار طراحی نشده است. در صورت برطرف شدن تمام موانع جدید ایجادشده در مسیر EM-1، این مأموریت می‌تواند بستر مناسبی برای آماده‌سازی‌های بهتر برای مأموریت EM-2 باشد، مأموریتی که قرار است در سه تا پنج سال آینده شروع شود.
در مأموریت EM-2 قرار است فضانوردان ناسا برای اولین بار از سال 1972 روی سطح ماه پا بگذارند. با این‌که چنین مأموریت‌هایی انجام دوباره‌ی مأموریت‌های پیشین ناسا و تکرار دستاوردهای آن به نظر می‌رسد، اما هدف دانشمندان از این مأموریت‌ها بسیار فراتر از این موضوع است.
هدف نهایی از ساخت موشک SLS تنها این نیست که ما را دوباره به قمر زمین برساند؛ بلکه هدف نهایی، سفر انسان به مریخ با این موشک است. انجام آزمایش‌ها روی فضاپیما از پیش‌نیازهای چنین مأموریتی است؛ اما اگر واقعا می‌خواهیم به سطح مریخ برسیم و حتی در آنجا مستقر شویم، باید تمام سیستم‌ها و تجهیزات آزمایش شوند و هیچ جایی بهتر از نزدیک‌ترین جرم آسمانی به زمین یعنی ماه برای انجام این کار نیست.
دانشمندان ناسا کار زیادی برای بازطراحی این مأموریت برای اولین پرتاب موشک SLS به همراه کپسول سرنشین‌دار اوریون پیش رو دارند (حتی ابتدا باید عملی بودن آن را بررسی کنند)؛ با این وجود ما در مورد فرستادن دوباره‌ی انسان به ماه هیجان‌زده هستیم. لایت‌فوت می‌گوید:
حجم کاری که ما با موشک SLS و اوریون انجام می‌دهیم شگفت‌انگیز است. ما می‌خواهیم توانمندی‌های خود را افزایش دهیم و انسان‌ها را بیش از پیش به اعماق فضا بفرستیم.
