به گزارش ایسنا، عباس خامه‌یار، معاون توسعه روابط فرهنگی بین‌المللی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در سخنرانی خود در این آیین بزرگداشت، با اشاره به آشنایی خود با ویکتور الک در جریان مأموریت فرهنگی در کشور لبنان، گفت: در مأموریت‌های فرهنگی بعدی در کشورهای قطر و کویت، بارها میزبان پروفسور الکک بودم و در برنامه‌هایی که برایش تنظیم می‌کردم، فرهیختگان حوزه مأموریتم را با علم، اخلاق و دانشش به وجد می‌آورد و همگان را شیفته خود می‌کرد. حتی گزاف نیست اگر بیان شود او با هر یک از سخنرانی‌های اعجاب‌برانگیزش مخاطبین بی‌شماری را به دنیای سحرآمیز اندیشه خود درباره ایران، اهل بیت (ع) و زبان فارسی می‌کشانید.
او افزود: پیشنهادم برای دعوت و تقدیر از وی در جشنواره سال گذشته خوارزمی از سوی دبیرخانه جشنواره هم گرچه مورد موافقت قرار گرفت، اما خیلی دیر شده بود، چرا که الکک دیگر توانایی سفر و دریافت تندیس جشنواره و تقدیرنامه از دست رییس‌جمهور کشورمان را نداشت؛ کاری که نماینده سفارت لبنان در تهران به نیابت از وی بر عهده گرفت.
خامه‌یار ادامه داد: سه‌شنبه 24 اسفندماه ١٣٩٥ روز قرارِ دل بیقرارم بود، به سختی خود را به پایتخت لبنان رساندم، تا وداع آخر را با پیکرش در کلیسای مارونی مارتقلای حازمیه بیروت با حضور همسر، فرزندان و صدها تن از دوستانش داشته باشم و با بهت و ماتم‌زده، خاطرات گذشته را مرور کردم. پیش از خاکسپاری و در مراسم و آیین بزرگداشت او در کلیسا، بیانی کوتاه، عاطفی و دردآلود به نمایندگی از حوزه فرهنگی کشورمان داشتم و همسر گرامی‌اش به فارسی خوشامد گفت و تسلایمان داد.
معاون توسعه روابط فرهنگی بین‌المللی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی همچنین گفت: پروفسور ویکتور الککِ مسیحی بود، پژوهشگری تیزبین و ایران‌شناسی حق‌بین، شاعر و استادی زبردست در زبان فارسی و از فعالان حوزه ادبیات تطبیقی دانشگاه‌های لبنان. او ٥٧ سال پیش، تحصیل در رشته ادبیات فارسی را در دانشگاه تهران آغاز کرد و از محضر استادانی چون همایی، سعید نفیسی، محمد معین، ذبیح‌الله صفا، پرویز ناتل‌خانلری و فروزانفر بهره گرفت.
خامه‌یار افزود: او که تنها عضو مسیحی کمیته بین‌المللی جشنواره فرهنگی امام رضا (ع) است، سال قبل از درگذشتش به عنوان «خادم ِامام» میهمان جشنواره مزبور در مشهد مقدس بود و خادمی امام رضا (ع) را بزرگ‌ترین هدیه زندگی خود خواند. در عین حال او برای تحقق هدف انسانی‌اش به امام رئوف متوسل شد و با اظهار امیدواری که «امام رضا (ع) نمادی برای تفاهم اعراب و ایران» باشد، می‌گفت: برای حفظ سیادت کشورهایمان به این همیاری احتیاج داریم، در غیر این صورت بیگانگان از جدایی این دو سوءاستفاده می‌کنند. او در سال‌های پایانی عمرش به کربلای معلی و نجف اشرف نیز سفر معنوی و پرمایه‌ای داشت.
