بررسی فصل اول Hitman: بازگشت شکوهمندانه مامور ۴۷

Remothered از آن بازی های مستقل تو ویترینی جالبی بود که با دیدنش در استیم نظرم به آن جلب شد. بازی در نگاه اول همه چیز داشت؛ یک ایده جذاب، گیم پلی رعب آور، محیط های تاریک و معماهای گمراه کننده. اما آیا واقعا پس از تجربه کامل بازی هم می توان گفت که Remothered یکی از بهترین بازی های ترسناک اخیر هست یا نه؟

• سازنده: Stormind Games
  
• ناشر: Darril Arts
  
• پلتفرم ها: پلی استیشن 4، ایکس باکس وان، پی سی
  
• پلتفرم بررسی: پی سی

از رنجی که می بریم

کابوس رزماری رید (شخصیت اصلی بازی) از جایی شروع می شود که او برای ملاقات با یکی از بیماران روان پریشی که متاسفانه دکترها نتوانسته اند کار خیلی زیادی برایش انجام دهند، شروع می شود. همانند کلیشه هایی که مکررا در بازی های ترسناک شاهدشان هستیم، رزماری پایش را در عمارت بزرگی می گذارد که غرق در تاریکی است.

تا به اینجای کار همه چیز خوب است و بازی یک شروع نسبتا مرموز را پشت سر می گذارد. اما به محض اینکه دکتر رید پایش را در اتاق دکتر فلتون یا همان روان پریش قصه می گذارد، همه چیز به یک باره خراب می شود. تا به اینجای کار همه ما فکر می کنیم که رزماری برای ویزیت کردن فلتون پا به عمارت او گذاشته.

حتی خود فلتون هم چنین فکری می کند و با دیدن رزماری، شروع به گفتن از بیماری اش و تمام درد و رنج هایی که طی این سال ها کشیده می کند. اما در کسری از ثانیه دیالوگ ها رنگ احمقانه ای به خود می گیرند و دکتر رید از ویزیت کردن بیمارش به بازجویی از او در مورد دختر گمشده اش می رسد.

رزماری رید و دکتر فلتون در یک قاب.

داستان با دیالوگ های ناپخته رزماری که در ادامه بازی هم به مراتب با آن ها رو به رو می شویم ادامه می یابد تا در آخر مشخص می شود که اصلا قصه پا گذاشتن او در این عمارت، چیزی که بیان کرده نیست. همین موضوع هم باعث شروع یک دشمنی می شود و بازی به یک باره روندی عجیب در پیش می گیرد و هیزم آشوبی توخالی را به آتش می کشد. در عرض چند ثانیه، پیرمردی که تا آن لحظه حتی به زور می توانست روی پایش بایستد، لباس قصابی به تن می کند و با داسی برنده در سرتاسر عمارت خود به جان رزماری رید می افتد.

مابقی داستان هم به همین شکل و به معنای واقعی کلمه «احمقانه» به پیش می رود و هر چه نویسنده Remothered که همان کارگردان و طراح مراحل آن هم هست، سعی می کند با تزریق المان های فلسفی شروع نه چندان جذاب بازی اش را جبران کند، ناکام می ماند و کابوس رزماری را با یک پایان سرهم بندی شده به اتمام می رساند.

چنگ زدن به ریشه ها

با اینکه Remothered بی مشکل نیست، اما نمی شود گفت که بازی بدی است. توسعه دهنده با اینکه شاید نتوانسته بازی بی ایرادی تحویلمان دهد، اما توانسته تا اندازه ای با وام گرفتن چند ایده خوب از بازی های صاحب سبک، اثری درخور و نسبتا جذاب از نظر گیم پلی طراحی کند.

بازی تقریبا ترکیبی است از اولین رزیدنت اویل و اوت لست. به نوعی می توان گفت که Remothered، معماری تو در توی محیط و معماهایش را از رزیدنت اویل وام گرفته و حذف اسلحه از دستان گیمر و همچنین تعقیب و گریزهای پی در پی را از اوت لست.

خوشبختانه از این ترکیب جالب، تجربه نسبتا خوبی هم بیرون آمده که می شود با آن تقریبا 4 الی 5 ساعتی سرگرم شد. البته گیم پلی بازی چندان بی ایراد هم نیست. خصوصا در سیستم دفاع بازی که قرار است در شرایط حساس ناجیتان باشد، اشکالات بسیاری دیده می شود.

مثلا با اینکه سازنده بازی مجبورتان کرده که مدام یک سری جسم سخت را برای پرتاب کردن به سمت دشمنان با خود حمل کنید، اما سیستم نشانه گیری درست و درمانی در اختیارتان قرار نداده که بتوانید با آن، اجسام را دقیقا به هدف مورد نظرتان بزنید.

همین هم باعث می شود که ذره ذره تمایلتان برای پرتاپ اجسام به سر دشمنان را از دست بدهید و به جای سرشاخ شدن با آن ها، فرار را برقرار ترجیح دهید. باقی ایرادات گیم پلی هم تقریبا در همین حد هستند و از آن جایی که Remothered یک بازی مستقل است و بودجه چندان زیادی برای آن خرج نشده، می توان تا حدی از آن ها چشم پوشی کرد و خیلی به سازنده آن خرده نگرفت.

هیس ... نگذار صدایت را کسی بشنود

همیشه گفته ایم و باز هم می گوییم که صدا گذاری برای یک بازی ترسناک تقریبا همه چیز است. اما باز هم نمی دانم که چرا توسعه دهندگان قرار نیست به این موضوع مهم توجه کنند و حداقل کمی بیشتر برای آن وقت بگذارند. خصوصا اثری مانند Remothered که تمام مدت بازی در تعقیب و گریز هستید و باید به صداها خوب گوش دهید، نیازمند یک صدا گذاری عمیق و درست و حسابی است که متاسفانه در طول بازی اصلا شاهدش نیستیم.

ایرادات صدا گذاری Remothered متاسفانه یکی دوتا نیستند و اگر بخواهم تک تکشان را برایتان بشمارم، شاید تعدادشان از تعداد انگشتان هر دو دست هم بیشتر شود. اما دو مورد مهم هستند که بیش تر از باقی مسائل توی ذوق می زنند. اول اینکه صدای پای دشمنان بازی اصلا از سمت درستی به گوش نمی رسند و Remothered به جای اینکه صدا را راهنمای راه شما قرار دهد، بدتر با آن گمراهتان می کند و باعث به تله افتادنتان می شود.

از این که بگذریم می رسیم به یک ایراد بزرگتر که مطمئنا همانند من زمانی که با آن مواجه شوید، از خنده روده بر می شوید. کاراکتر اصلی بازی در لحظات حساس، مثلا زمان هایی که در یک کمد قایم شده و آنتاگونیست های بازی احاطه اش کرده اند، به طرز احمقانه ای زیر گریه می زند و یک مشت دیالوگ نه چندان جالب به خوردمان می دهد.

مثلا می گوید که من دیگر طاقت این همه بدبختی را ندارم یا باورم نمی شود که این ها همه واقعی باشند. حالا اگر به ذات قضیه نگاه عمیق تری بکنید می بینید که تا آن لحظه اصلا اتفاق خاصی نیفتاده که کاراکتر اصلی چنین جملاتی را به هم می بافد و مدام در گوش هایمان زمزمه می کند. جالب تر این است که آنتاگونیست های بازی مانند ناشنوایان، صدای شیون های این زن نه چندان با صلابت را نمی شوند و خیلی راحت از کنار تمام آه و فقان هایش می گذرند.

تازه مشکل دیالوگ ها فقط به همین جا ختم نمی شود و پس از مدتی می بینید که دشمنان و همچنین پروتاگونیست بازی، مدام به ورطه تکرار می افتند و یک سری دیالوگ یکسان را پشت سر هم بازگو می کنند. این ایرادات پس از مدتی کمی روی اعصاب می روند و تقریبا تجربه نسبتا خوب بازی را به کابوسی تمام عیار تبدیل می کنند.

گذشته را فراموش کن

از گرافیک بازی هم که برایتان نگویم بهتر است. درست است که Remothered یک اثر مستقل به حساب می آید، اما اگر الان به برخی بازی های ایندی نگاه کنید، زیبایی گرافیک هنریشان مسختان می کند. اما متاسفانه گویا تیم سازنده بازی، خیلی حال و حوصله کلنجار رفتن با آنریل انجین 4 را نداشته اند.

همین هم باعث شده تا با گرافیک تاریخ مصرف گذشته ای طرف باشیم که متاسفانه هیچ چیز قابل قبولی به غیر از فریم خوبی که می دهد، برای ارائه در دست ندارد. تقریبا هر المانی که در قاب Remothered شاهدش هستیم، با یک ایرادی همراه است.

شاید این تصویر زیباترین صحنه ای باشد که در طول بازی می توانید ببینید.

مثلا سایه زنی ها به طرز غیرقابل باوری، شبیه به خطوط ناصافی عمل می کنند که توسط یک کودک 4 ساله کشیده شده. حتی انیمیشن های بدن و صورت هم با مشکلات بسیاری رو به رو هستند و تنها کافیست یک بار با رزماری بدوید تا بفهیمد که موشن کپچرها چه وضعیت تاسف باری دارند.

با این حال، حداقل جای شکرش باقی است که Remothered از لحاظ فنی با مشکل چندان زیادی رو به رو نیست. خوشبختانه حین بازی کردن، با افت فریم های عجیب و غریبی رو به رو نیستیم که اگر اینطور بود دیگر باید قید بازی را به طور کل می زدیم.

جایگاه ترس کجاست؟

همه این ها را گفتیم اما یک چیز مهم که در ابتدای متن آن را مطرح کردیم باقی مانده. سوال اینجاست که Remothered: Tormented Fathers با تمام خوبی ها و بدی هایش، آیا اصلا ترسناک هست یا نه؟ در یک کلام، Remothered استرس زاست، روی اعصاب می رود و محیطی گمراه کننده دارد اما آنقدرها که شاید انتظارش را دارید ترسناک نیست.

شاید برای ساعت اول کمی حس ترس به جانتان بیندازد ولی وقتی به بازی و حقه هایش عادت کنید، بعد از مدتی خودتان را کنترلر به دست، در حال تجربه یک سری المان ترسناک معمولی می بینید که حتی نمی توانند باعث شوند کمی از جایتان بپرید.

در کل Remothered تجربه ای همانند اوت لست دارد البته با کمی معمای بیشتر. پس اگر از طرفداران این سبک باشید، Remothered هم برایتان جذاب خواهد بود و می توانید از آن برای چند ساعتی لذت ببرید. اما اگر عقیده دارید که بازی های ترسناک با سلاح ترسناک تر هستند، شاید Remothered گزینه چندان خوبی برایتان نباشد.