به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، نمایش "متامورفیسم مانی" این روزها به کارگردانی "نوید ترابی" در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه می رود. این نمایش نخستین تجربه کارگردانی تئاتر از سوی کارگردان است. اقدامی که با توجه به حضور در تماشاخانه شهرزاد سنگ بزرگی است.
این اثر از لحاظ ساختار نمایشنامه ایرادات فراوانی دارد. گره نمایشنامه از شک یک زوج به یکدیگر آغاز می شود و در انتها مشخص می شود که مسبب این شک خواستگار قبلی دختر است. فارغ از ساختار روایت اصلی نمایشنامه هیچگونه تازگی ندارد و می توان نمونه های بیشماری از آن را در تله فیلم ها یاد کرد.
با توجه به داستان تکراری و دست مالی شده نمایش "متامورفسیم مانی" باید در انتظار روشی نو در کارگردانی بود تا این تکرار مخاطب را پس نزند اما در کارگردانی وضع از نمایشنامه به مراتب بدتر است.
طراحی صحنه کاملاً ناکارآمد بوده که به نوعی صحنه را شلوغ کرده است. از سویی در اکثریت مواقع از ادوات صحنه استفاده کاربردی نمی شود. در مواردی هم بازیگر نقش مانی چندین بار سراغ کتاب می رود که آنهم تنها به دو کتاب روی قفسه ختم می شود.
علاوه بر استفاده نابجا و بیش از حد وسایل در طراحی صحنه یکی دیگر از نقاط ضعف اثر را باید در طراحی نور دانست. طراحی نور که تنها دو حالت دارد در وضعیت نامناسبی قرار داشته و به عنوان مثال در صحنه های بازجویی اکثر حرکات و میمیک های بازیگران را در سایه فرو می برد.
از سویی در صحنه های خانه نور به حدی زیاد است که نه تنها صحنه روشن می شود بلکه تمامی آنچه در پشت صحنه رخ می دهد همچون ورود خروج بازیگران نیز به چشم می خورد. متاسفانه در صحنه آخر آنقدر نور نامناسب بسته شده و میزانسن بد چیده شده که در اکثر لحظات اعتراف دوست مانی تماشاگر پس سر و پشت بازیگر را می بیند.
نمایشنامه متامورفیسم بر اتفاقی کوچک تاکید بی موردی دارد و به نوعی برای تنه ای لاغر شاخ و برگی فراوان را فراهم آورده است. در بخش هایی از اثر می بینیم که شخصیت زن روانشناس است و مرد هم به فلسفه علاقمند است. اما این دو شغل به هیچ وجه در کاراکترها نمود بیرونی ندارد به نحوی که اگر مرد مکانیک بود و زن خیاط هیچ تفاوتی در مسیر داستان به وجود نمی آمد.
اما از تمامی ضعف های کارگردان در نمایشنامه، طراحی نور و طراحی صحنه بگذریم باید به عدم هماهنگی و در نیامدن شخصیت ها توسط بازیگران اشاره کنیم. اتفاقی که آن هم به ضعف کارگردانی مربوط می شود.
بازیگران اثر به غیر شخصیت دوست مانی که "علی هادوی" آن را ایفا می کرد و همچنین شخصیت برادر زن داستان، همگی درگیر اغراق، کپی برداری و ژست های به دور از تئاتر هستند. سه بازیگر زن این نمایش به هیچ وجه به نقش ها نزدیک نشده و تنها دیالوگ می گویند و مهمتر از همه در مواقع حساس شرایط را با انقباضات عضلانی فراوان از دست می دهند.
بازیگران مرد نیز نتوانسته اند در راستای اثر پیش بروند و در اکثر صحنه ها روند تکاملی نقش در طول اثر را فراموش می کنند. نکته جالب در مورد دو بازیگر نقش مانی آن است که این دو هنرمند تمام توان خود را برای الگو برداری از بازیگران سینما کرده اند و در نقاطی از متن که باید عصبانی باشند ما را یاد ستاره های روز سینما می اندازند.
در نهایت "متامورفیسم مانی" برای تجربه اول ضعف های فراوانی دارد اما نمی توان گفت که اثری بی بهره از قوت است. اما باید دید چرا یک کارگردان تازه کار باید اولین اثرش را در تماشاخانه ای بزرگ روی صحنه ببرد. تماشاخانه ای که بدون شک هزینه هنگفتی برای کرایه آن پرداخت کرده است.
