میرزا جبار عسگرزاده معروف به جبار باغچه‌بان 19 اردیبهشت سال 1264 در ایروان به دنیا آمد. او بنیانگذار نخستین کودکستان و نخستین مدرسه ناشنوایان ایران در تبریز است. او همچنین اولین مولف و ناشر کتاب کودک در ایران محسوب می‌شود و ده‌ها جلد کتاب در زمینه آموزش کودکان نوشته است.
او در آخرین سال جنگ جهانی اول به ترکیه رفت و پس از چندی تحویلدار شهرداری شهر ایگدیر و چندی بعد فرماندار آن شهر شد. پس از شکست دولت عثمانی به ایروان بازگشت.
در جریان قحطی و بیماری و جنگ‌های محلی، پس از فوت پدر و مادرش، در سال 1298 به طرف وطن خود راه افتاد و بالاخره پس از نجات از چند بیماری مهلک که در آن زمان شایع شده بود، به مرند رسید و در مدرسه دولتی احمدیه در مرند با ماهی 90 ریال در سمت آموزگاری مشغول کار شد.
به‌واسطه روش ابتکاری او در تدریس، در سال 1299 با حکم ریاست فرهنگ تبریز، به آن شهر رفته و مشغول کار شد. باغچه‌بان در سال 1303 به دستور «فیوضات» رئیس فرهنگ وقت، اولین کودکستان ایرانی در تبریز را با نام «باغچه اطفال» تاسیس کرد و از همان زمان نام فامیل خود را از عسکرزاده به باغچه‌بان تغییر داد؛ با این منظور که همان‌گونه که معلمان دبستان و دبیرستان‌ها، آموزگار و دبیر نامیده می‌شوند، مربیان کودکستان‌ها هم باغچه‌بان نامیده شوند.
باغچه‌بان در سال 1303 خورشیدی در تبریز اولین مدرسه مختلط را در شرایطی ایجاد کرد که مردم کمتر حاضر بودند حتی پسران خود را به مدرسه بفرستند، چه برسد به آنکه دختر و پسر در کنار هم تحصیل کنند.
بین دانش‌آموزان اولین کلاس درس باغچه‌بان، سه کرولال هم بودند که وجود همین سه کرولال او را به فکر ایجاد مدرسه مخصوصی برای کودکان کرولال انداخت و به دنبال این فکر در سال 1305 خورشیدی در باغچه اطفال کلاسی برای تعلیم و تربیت کرولال‌ها تاسیس و برای سه کودک یک سال تدریس کرد. تا اینکه دکتر محسنی رئیس فرهنگ، اعانه باغچه اطفال را قطع کرد و باغچه‌بان مصمم در سال 1306 خورشیدی باغچه اطفال را بدون دریافت اعانه اداره کرد.
جبار باغچه‌بان، مردی روشن فکر بود و در سال 1303 خورشیدی گروهی از روشنفکران را برای ایجاد مکتبی به نام مکتب نسوان دعوت کرد که این مکتب راهگشای تعلیم و تربیت دختران همپای مردان بود و به تشکیل جمعیتی در این زمینه پرداخت. البته این هدف باغچه‌بان در تبریز عملی نشد و به رغم تلاش او، مکتب نسوان در تبریز پا نگرفت.
در سال 1307 خورشیدی، که ریاست فرهنگ با ابوالقاسم فیوضات بود، بر حسب تقاضای وی به شیراز رفت و کودکستانی در شیراز تاسیس و در این کودکستان پنج سال خدمت کرد. باغچه‌بان در سال 1312 خورشیدی به تهران آمد و نام کودکستان را به کودکستان باغچه‌بان تغییر داد.
در همین سال دبستان کرولال‌ها را در تهران تاسیس کرد، همچنین دستگاهی اختراع کرد که کرولال‌ها از طریق دندان وحس استخوانی قادر به شنیدن می‌شدند. این دستگاه پس از تکمیل شدن به نام «تلفن گنگ» در اداره ثبت اختراعات به تاریخ 22 بهمن 1312 به شماره 118 به ثبت رسید.
در سال 1322 خورشیدی جمعیتی به نام جمعیت حمایت از کودکان کرولال را تاسیس نمود و در سال 1323 خورشیدی برای مجله‌ای به نام سخن تقاضای امتیاز کرد، اما، چون قبلا امتیاز مجله‌ای به همین نام صادر شده بود، امتیاز مجله زبان به نام او صادر شد و اولین شماره آن در اول بهمن 1323 خورشیدی انتشار یافت. باغچه‌بان طی سال‌ها تعلیم و تربیت به کودکان به روشی دست یافت که امروز آن را روش ترکیبی می‌گویند.