امامیه

در این بررسی که تحت عنوان شرایط وصی از دیدگاه هفت مذهب اسلامی انجام گرفته باید گفت که شرایط مورد بحث در وصی به ترتیب عبارتند از:بلوغ، عقل، اسلام، عدالت، کفایت، حریت، بینایی، ذکوریت

مناسبات میان دو گرایش عمده شیعه، یعنی امامیه و زیدیه، از همان آغاز شکل گیری این دو گرایشْ وجود داشته است

ابن بابویه صدوق در کتاب ارزشمند کمال الدین و در پاسخ به شبهات زیدیه، تقریبا تمامی متن کتاب ابن قبه، متکلم نامدار امامی مذهب ری در قرنهای سوم و چهارم ه ق را که در پاسخ به شبهات متکلّمی زیدی، به نام ابو زید علوی در باب مسئله امامت و از جمله امام مهدی(ع)نگاشته بود، نقل کرده است(ص 94 به بعد)

کسانی که امام علی بن ابیطالب علیه السلام را خلیفه و جانشین بلافصل پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می دانند، شیعه نامیده می شوند .

در شماره های پیشین، مقالاتی درباره ابعاد و ویژگی های مختلف فقه شیخ مفید و سید مرتضی قدس سره و کلیه آثار فقهی ایشان عرضه داشتیم و دراین شماره به بررسی و پژوهش در ابعاد مختلف فقه شیخ طوسی قدس سره می پردازیم.

عول و تعصیب از اهم مسائل فقهی وحقوقی و محل خلاف میان اهل سنت وشیعه امامیه است که اکثر مسائل ارث وکیفیت توریث در فقه اسلام بر صحت وبطلان آن دو مترتب شده است

 اکثر متکلمان امامیه امامت را از اصول دین اسلام بر می شمارند، به این معنا که با انکار یا فقدان اصل امامت، حقیقت اسلام شخص، از بین خواهد رفت به گونه ای که اعمال عبادی وی باطل و در آخرت خسران و عذاب جهنم نصیب او خواهد شد

این مقاله ابتدا به مفهوم و کاربرد لغوی و اصطلاحی «شیعه» و «تشیّع» اشاره کرده، به دنبال آن، به گزارش تعاریف گوناگون این واژه می پردازد. بررسی دیدگاه های متفاوت درباره چیستی، خاستگاه و مصادیق فرقه ای دو اصطلاح «رافضه» و «امامیه»، که به عنوان دو اصطلاح مشهور و گاهی مترادف با «شیعه» شناخته شده اند، از مباحث اصلی این مقاله است.

چکیده: درقدیمی‎ترین متون فقهی و درمیان فقهاء متقدم ومتاخر، همواره بحث مصلحت درحوزه تفقه وفقاهت مطرح بوده وهست. تاثیر مصلحت در استنباط و امتثال احکام شرعی و نقش محوری آن بعنوان پشتوانه احکام شرعی ازجمله مسائلی هستندکه بین فقهاء اسلام مورد عنایت و محل بحث و نزاع بوده و این خود بیانگر اهمیت جایگاه مصلحت در فقه اسلامی می‎باشد.

در حدیثی منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، حقیقت (وجود منبسط) به دو صورت معرفی شده است؛ یکی از طریق آثار و دیگری از طریق علل. آثار حقیقت عبارت اند از: آشکارشدن انوار جلال، نابودی ماهیات، و نوری که از صبح ازل تعیّن تجلّی اسمایی پرتوافکنده است. و علل حقیقت عبارت اند از: پاره شدن حجاب یکتایی و نیز استلزام تجلی ذاتی تجلی افعالی را.