دلش

ساعتی چند با همسر استاد مطهری همراه بودیم و او چه زیبا این کلام وحی را اشاره کرد که: «الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لا یخشون احدا الا الله ». (64)

در فطرت و نهاد انسان حس خداجویی می درخشد و عشق به او تبلور دارد. این میثاق الهی در همگان به ودیعت گذاشته شده و این پیمان ربّانی با روح وروان آنان آمیخته گردیده است، ولی گاهی در اثر غفلت غباری آن را می گیرد و یا به علت گناه و عصیان از بین می رود

«و اذا سَمِعوا ما اُنزِلَ الی الرسولِ تَری اَعیُنَهم تَفیضُ مِنَ الدمعِ مِمّا عَرَفوا مِنَ الحقِّ یقولونَ رَبَّنا آمَنّا فَاکتُبنا مع الشاهِدینَ»(2)

درباره منشا و خاستگاه «عرفان اسلامی » نظریات متفاوت و گاه متضادی ارائه گردیده است. یکی از آن نظریه ها که عمدتا از سوی برخی از مستشرقان اظهار شده، آن است که ریشه و خاستگاه «عرفان اسلامی » را در زهد و رهبانیت و عرفان مسیحی دانسته و یا آن را بر گرفته از آیین های بودایی و برهمایی و

دعا از ریشه «دعو» در لغت به معنی فراخواندن، دعوت کردن، گوش دادن به کسی یا چیزی و... در اصطلاح: خواندن جمله های ماثور از پیامبر صلی الله علیه وآله و ائمه اطهار علیهم السلام در اوقات معین برای طلب آمرزش و برآورده شدن حاجات است. خواندن و نیایش کردن، مدح و ثنا، نفرین، تحیت و درود و سلام و تضرع و خشوع.

یکی از موضوعات قرآنی، حدیثی، کلامی و فقهی که از دورترین زمان، همواره مطرح و مورد مناقشه و نقض و ابرام بوده و هست، موضوع تقیه است.

بنیاد پژوهشهای اسلامی مردی آیینه ز بازاری خرید پیش رو برداشت چهر خویش دید دید اندام و بر و بالای خود زلف مشکین فام و مشک آسای خود دیگر آیینه ندید و خویش دید خویش را از دیگران هم بیش دید آیینه عکسش نمایان چونکه کرد امر شد پس مشتبه در چشم مرد گفت اینک در جهان یکتا منم همچو یوسف لایق و زیبا منم او ندید آیینه را نقش و نگار ماند غافل، از فن استاد کار ا ...

در اندیشه وحدت وجودی، عالم همه «او» است و سرتاسر هستی یک وجود بیش نیست و همه عالم مظاهر و جلوه های تجلی یک حقیقت واحدند .

تاریخ معاصر ایران سرگذشت غریبی دارد، این غربت را می توان در گرایش های گوناگون تاریخ نگاری آن مشاهده کرد. جابه جایی رخدادها و نقش ها، خدمت ها و خیانت ها، رنج ها و شادی ها، پیروزی ها و شکست ها و خلاصه، گفته ها و ناگفته ها و نهفته های آن، بخشی از غربتی است که تاریخ این مرز و بوم گرفتار آن می باشد.

مساله انتظار بشر از دین، از دیر باز مورد توجه جوامع علمی بوده است . برخی، دین را امری خودی و مشتمل بر اعمال عبادی و اخلاقی می دانند; عده ای دیگر معتقدند حوزه نفوذ دین، اجتماع و سیاست را نیز شامل می شود . بنابراین نسبت دنیا و دین، بنابر تعبیری عرفانی، همان ظاهر و باطن است . مقاله حاضر، به بررسی موضوع فوق با توجه به اشعار اقبال لاهوری می پردازد .