عرفه

آنچه در این مقاله و مقالات بعد با عنوان «عرفان عرفه» می آید، قطراتی است از دریای بی کران معارف الهی که از زبان اولیای خدا جاری شده است. انسان وقتی به نیایش های ائمه اطهار علیهم السلام رجوع می کند، خود را در کنار اقیانوسی بی کران می بیند. میل به شنا در این اقیانوس از یک سوی، بی پایانی آن از سوی دیگر، آدمی را حیران می سازد.

روز نهم ذیحجه به عرفات برو و در آنجا توقف کن. وقوف! اما نه می گویم وقوف در عرفات

دعای حضرت سید الشهداء علیه السلام در صحرای عرفات مشهور به دعای عرفه در مجامع مختلف روایی و ادعیه از جمله اقبال الأعمال(1)، البلد الأمین(2)، بحارالأنوار(3)، زاد المعاد(4)، مفاتیح الجنان(5)، والصحیفة الحسینیه(6) نقل شده است

در بخش اول این نوشتار، که در شماره 24 به محضر اهل معرفت تقدیم گردید، در زمینه مفردات آیه سوم از سوره مبارکه مائده، تقدیم «الیوم » بر «لکم »، نکاتی درباره «اکمال » و «اتمام »، معترضه بودن بخشی از آیه، ارتباط و هماهنگی بین دو بخش «الیوم » در آیه و منظور از آن در آیه مزبور، هم چنین نکاتی در باب روزنه امید کافران، برداشته شدن زمینه ترس و اکمال دین مطر ...

گروه اندیشه: حجت‌الاسلام جوادی معتقد است که بشر امروز از هر چیز دیگری بیشتر به دعای عرفه نیازمند است که خود را از چاه مادیت و غرق شدن در فضای عالم مادی و شئونات مادی نجات دهد و به فضای معنوی و الهی بازگرداند.

گروه اندیشه: اینجاست که ندای اَللّهُمَّ اِنّى اَرْغَبُ إِلَیْک بلند می‌شود و چه زیبا فریادی است که تو را با کلام حسین علیه‌السلام می‌خوانم: وَاَشْهَدُ بِالرُّبُوبِیَّةِ لَک و با ندای او به ربوبیتت شهادت می‌دهم و مُقِرّاً بِاَنَّکَ رَبّى وَ اِلَیْکَ مَرَدّى که همه‌ام تویی؛ اول و آخرم...

تا همین چند سال پیش اهالی ابیانه‌ دو آئین را با نام «عرفه» در روستای خود برگزار می‌کردند؛ یکی روز نهم ذی‌الحجه یعنی روز «نیایش» و دیگری از 10 روز مانده به عید نوروز، آئینی با نام «عرفه» را آغاز می‌کردند تا آخرین روز اسفند، اما این آئین چند سالی است که دیگر در ابیانه جایی ندارد.