معرفت

عقل در لغت لفظی عربی است که معادل فارسی آن همان خرد، اندیشه، فهم، معرفت و گاهی نیز به معنای هوش آمده است، جالب اینکه بدانیم خود کلمه عقل بطور اسمی در قرآن نیامده و فقط به صورت افعالی مثل « تعقلون، یعقلون، تعقل، عقلوه» آمده است، اما این کلمه بیشتر به معنای قوه ادراک و فهم اشیاء، بر وجه حقیقی آنها آمده

در طول تاریخ اندیشه، همه متفکران بر شناخت نفس تأکید فراوان ورزیده و در سیره علمی و عملی خویش، به معرفت نفس توجهی ویژهکرده اند

یکی از مسائل مهم در قلمرو معرفت شناسی دینی، ابزار و منابع معتبر در تحصیل معارف دینی است. در میان این ابزار گوناگون، عقل پرمناقشه ترین آنهاست؛ زیرا چه در گذشته و چه در دوران معاصر، افراد و گروه هایی بوده و هستند که مخالف دخالت عقل در معارف دینی اند

مگر خداوند نمی فرماید: قُلْ إِنَّما أَعِظُکمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنی وَ فُرادی.[1]«به آنان بگو، من تنها شما را به یک حقیقت پند می دهم: همه شما دوتا دوتا (جمعی) و یک یک (فردی) برای خدا قیام کنید.»

قرنها از صدور خطبه ها ونامه هاب امام پارسیان و زینت خطیبان می گذرد و هنوز جلوهای خیره کننده بلاغت امام اندیشه ها را متحیر کرده است و دوست و دشمن بدان اعتراف کرده اند

در این مجال دربارة «معرفت الامام» گفت وگو میکنیم تا جایگاه معرفت امام و راه رسیدن به معرفت و آثار معرفت امام را بیان نماییم

1. کسب معرفت و شناخت   در این سفر، گروههاى متفاوت، رنگارنگ، با لهجه هاى گوناگون از اینجا و آنجا، دور و نزدیک مى بینى

قدرتهای استعماری برای تحقق سیاست شیطانی « مذهب سازی » به منظور تقابل و تعارض با « اسلام » , به گزینش عناصری می پرداختند که در اوج نفسانیت و بیماری های اخلاقی و روانی , آماده پذیرش همه گونه ماموریت برای تامین شهوات و تمایلات خودخواهانه بودند و سوار بر مرکب نفس و تاخت و تاز در میادین غرور و قدرت طلبی و ریاست پرستی و علو و برت ...

تا چراغ بصیرت در کانون جان انسان روشن نشده است، پیمودن راه های باریک و تاریک و پرپیچ و خم اندیشه برای شناخت حقایق هستی برای انسان سخت دشوار و ناهموار است، ولی با روشن شدن این چراغ، حقایق چنان واضح و آشکار می شود که هر کس به سادگی می تواند حق را تشخیص دهد و انتخاب کند و به گفته امام چهارم علیه السلام در مناجات منسوب به آن حضرت: سُبحانَک، مَا أضْیقَ ...

معنای قلب در قرآن همان چیزی است که در مبحث شناخت شناسی به عنوان شناخت قلبی مطرح می شود، و قرآن تأیید می کند که در وجود انسان منبع و مرکزی است که انسان از طریق آن می تواند به شناخت هایی برسد که از طریق حس و عقل ممکن نیست.