آشنایی-با-صنایع-دستی-ایران

سیس بافی هنری است که تار و پود آن از درخت خرما به دست می آید. سیس یا به عبارت دیگر گیس درخت خرما به الیافی که در کنار درخت خرما می روید گفته می شود

از میان اقوام مختلف ترکمن ها جزء مردمانی بودند که در عین سادگی، کاربرد وسیعی از تزئینات را در فرهنگ خود نشان داده اند.

سفالگری یا کوزه گری ایرانی سابقه طولانی در تاریخ ایران دارد.

کاشی کاری یکی از روشهای دلپذیر تزئین معماری در تمام سرزمینهای اسلامی است.

به ساخت انواع ظروف بااستفاده از شاخه های نازک وباریک درختان ودرختچه ها تَرکه بافی می گویند. پس از جدا سازی شاخه های ( ترکه ها – سافت ها ) مورد نظر از دو نوع درخت بید ( سرخ بید (مینا) و بید رودی ) و یا درختچه سافترگ (بادام کوهی، بادام تلخ )، آنها را از هر گونه برگ وزائده پاک نموده و بر حسب طول و قطر دسته بندی می کنند

به فرایند فرم دادن مفتول ها و ورقه های فلزی با تکنیک حرارت دادن فلز وکوفتن آن جهت ساخت انواع محصولاتی نظیر داس، چکش، نعل و زنگوله چهارپایان و …آهنگری سنتی یا چلنگری می نامند. عمده مواد اولیه مورد استفاده در صنعت آهنگری عبارتند از : قطعات فلزی مستعمل ، زغال چوب و یا سنگ (کُک) ، آب و پودرتَنوکار است

هنر نی چیت بافی از قدیم الایام در این استان وجود داشته و قدمت آن به دوره صفویه باز می گردد. تمام افراد این روستای 10 خانواری از توابع بخش بوستان باشت در زمینه تولید نی چیت بافی و سیاه چادر بافی فعالیت می کنند

یکی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران”نمکدان بافی” نام دارد. نمکدان بافته ای است داری که ایلات وعشایر برای نگهداری و حمل ونقل نمک درشت یا ساییده از آن استفاده می نمایند

این‌ هنر بوسیله نوعی‌ هاون‌ چوبی‌ که‌ جوغن‌ نام دارد و چند قرقره ی مخصوص که‌ به‌ قالب‌‌معروف‌ است‌ و یک‌ بالش‌ کوچک‌ پارچه‌ یی‌ انجام میشود و نحوه کار به‌ این‌ صورت‌ است‌ که‌‌بالش‌ را روی‌ جوغن‌ گذاشته و بر روی‌ آن الیاف نخ‌ دارای روکش‌ فلزی و نوار خوسی‌ را که‌ به‌ ‌دور قرقره های قالب‌ پیچیده شده است‌ با کمک دست‌ میبافند.‌

بربط یا عود سازی زهی است که در خاور میانه و کشورهای عربی رایج است و از قدیمی ترین سازهای شرقی و ایرانی به شمار می رود