ابلاغ-رسالت

بی تردید، رسالت حقیقی انبیای عظام (علیهم السلام)  بر این اصل استوار بوده است که «عبودیت» در برابر حق تعالی را، که حاکمیت اصیل و بالذات در گستره تکوین و تشریع از آن اوست، در وجود انسان ها نهادینه نمایند و آنان را، هم در شناخت مصداق حقیقی سعادت و هم در وصول به آن دست گیری و هدایت کنند.

از فرازهای زیارت جامعه در عرصه معرفی امامان علیهم السلام آن است که «وصبرتم علی ما اصابکم فی جنبه» یعنی شما امامان نور بر هر رنجی که در راه فرمانبرداری خدا به شما رسید شکیبا بودید.

در مطالعه ­ی سیره تبلیغی رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله ) مباحثی گسترده قابل طرح است که برخی از آن­ها کلامی و بعضی تفسیری و قسمتی نیز تاریخی است. از مباحث مهمی که اخیراً نیز در برخی محافل و دیدگاه­ها ایجاد چالش نموده است؛ هدف از رسالت پیامبران الهی و به ویژه پیامبر خاتم9 است.

در انجیل موارد بسیاری وجود دارد که صراحت در نفی استقلال و ابلاغ رسالت آن حضرت را از جانب خداوند را دارد. آنجا که در بیان تعلیمات خود می گوید: «تعلیم من از من نیست بلکه از اوست و بعد به نزد فرستندة خود برمی گردم». (یوحنا 7) و در بیان مفهوم رسالت می فرمایدک «چنانکه پدر مرا فرستاد من نیز شما را می فرستم» (مرقس 16، لوقا 24، یوحنا 20)