ادبیات-ترجمه

محمد حسینی با انتقاد از حرف‌های قهوه‌خانه‌ای درباره ادبیات می‌گوید: کتاب‌های ترجمه ویترین محدود عرضه کتاب را اشغال می‌کنند و هر روز جا برای ادبیات فارسی کوچک و کوچک‌تر می‌شود.

علی‌اکبر والایی با بیان این‌که باید ذائقه مخاطبان ایرانی را تغییر دهیم، می‌گوید: رویکرد مخاطبان ایرانی بیشتر به ترجمه است و اگر رویکردشان را تغییر دهیم بیشتر به سمت تألیف می‌روند.

«کامران پارسی‌نژاد» ساکن بودن ادبیات، حمایت نشدن ادبیات از طرف مسئولان و اشراف نداشتن نویسنده‌های ایرانی بر ادبیات کلاسیک و این‌که نویسنده‌ها حرفی برای گفتن ندارند، از دلایل استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه می‌داند.

داوود امیریان با اشاره به لطیفه «کاش کتاب خواندن را هم ممنوع می‌کردند تا همه برای لج‌بازی هم که شده مشتاق شوند به طرفش بروند» بیان کرد: واقعا کاش کتاب خواندن ممنوع بود.

حمیدرضا شاه‌آبادی با بیان این‌که نویسندگان ما شناختی از مخاطب نوجوان ندارند می‌گوید: نویسندگان برای مخاطبی می‌نویسند که وجود ندارد و ویژگی‌هایش تغییر کرده است.

ارسلان فصیحی با بیان این‌که فکر نمی‌کند ترجیح مخاطبان ایرانی کتاب ترجمه باشد، می‌گوید: اثر ایرانی نیست که مخاطبان بخوانند؛ نویسنده‌های مشهور به خاطر وضعیتی که دارند نمی‌نویسند، نویسنده‌های تازه‌کار شناخته‌شده‌ نیستند و کتاب‌هایی که منتشر می‌شود نمی‌تواند نیاز مخاطبان را پاسخ دهد.

راضیه تجار با بیان این‌که استقبال از آثار خارجی اشکالی ندارد می‌گوید: این‌که بگوییم نباید کتاب خارجی خواند و یا نباید داستان ایرانی خواند هر دو مردود است.

بلقیس سلیمانی با بیان این‌که همه یاد گرفته‌اند بگویند ما داستان خارجی می‌خوانیم و با افتخار بگویند داستان ایرانی نمی‌خوانیم، معتقد است: ما به یک رنسانس نیاز داریم تا خواننده ایرانی را متوجه کنیم هنوز داستان خوب منتشر می‌شود.

یک مترجم با بیان این‌که نویسندگان ایرانی عقب هستند و نگاه‌شان به تألیف، سنتی است، می‌گوید: مولفان ما مخاطبان را نادیده می‌گیرند.

مریم مفتاحی نبود نوآوری و وجود تقلید در کار نویسنده‌های ایرانی را از عوامل استقبال مخاطبان از آثار ترجمه دانست.