ادبیات-ترجمه

مهرداد وثوقی با بیان این‌که اوضاع ادبیات داستانی ما به سمت بهتر شدن پیش می‌رود در عین حال معتقد است هنوز تا رایج شدن بین مردم و شناخته شدن در سطح جهان راه زیادی دارد.

زهرا عبدی می‌گوید: آموزش و پرورش کی و چگونه به ادبیات داستانی ایران پرداخته است که ما انتظار به بار نشستنش را داشته باشیم؟

محمد قاسم‌زاده از این می‌گوید که چرا آثار خارجی در نظر مخاطب ایرانی جذاب‌تر است. او معتقد است نوع ممیزی مخاطب را نسبت به نویسنده‌ ایرانی مشکوک کرده است.

محمد حنیف با بیان این‌که نویسنده‌های ایرانی نیز نوآوری دارند می‌گوید: مشکل ما در معرفی و نقد آثار بومی است که سبب می‌شود آثار ایرانی شناخته نشوند.

ابراهیم حسن‌بیگی می‌گوید: نویسنده‌ها گرفتاری‌های دیگری مانند غم نان دارند که باعث شده دغدغه اصلی‌شان دیگر نوشتن نباشد.

لادن نیکنام با انتقاد از نویسنده‌های ایرانی می‌گوید: ادبیات ما در درون خود گندیده است و دیگر ادبیاتی وجود ندارد.

تورج زاهدی می‌گوید: اعتماد به نفس ایرانی‌ها نسبت به خود و فرهنگ‌شان کم است و شیفته داشته‌های دیگران هستند.

داریوش احمدی می‌گوید: مخاطب ایرانی به دنبال کشف معنای جهانی متفاوت‌تر از جهان داستانی سرزمین خود و به دنبال نگاه و ذهنیتی متفاوت است؛ به همین دلیل آثار ترجمه برایش جذابیت بیشتری دارد.

ابراهیم دمشناس می‌گوید: دو سال پیش سفری به شهرستان داشتم، کسی درآمد و گفت می‌خواهید بنویسید، سرگذشت ما را توی رمان ننویسید.

طیبه گوهری رقابت آثار تالیفی با ترجمه را رقابت نابرابری می‌داند و می‌گوید نمی‌توان توقع داشت که در این رقابت نابرابر دست بالا را بگیریم.