ادبیات-ترجمه

حسین یعقوبی می‌گوید: مخاطب ایرانی فکر می‌کند آثار ایرانی که نوشته می‌شوند کپی‌هایی از آثار خارجی هستند، بنابراین ترجیح می‌دهد آثار خارجی بخواند.

ناتاشا امیری استقبال از آثار ترجمه را یک مشکل و بیماری مزمن عنوان کرد که در همه عرصه‌ها وجود دارد و فقط به کتاب‌ مربوط نیست.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: زمانی که نشر به سوداگری تبدیل می‌شود، به دلیل نبود کپی‌رایت ترجمه‌های متعدد از برخی کتاب‌ها منتشر می‌شود، چرا که سود بسیاری برای ناشران دارد.

محمدرضا شمس با بیان این‌که در ادبیات‌مان تنوع ژانری نداریم، می‌گوید: نویسنده‌های ما می‌ترسند تجربه‌های جدید داشته باشند و خود را به‌روز کنند که این موضوع به ادبیات‌مان لطمه می‌زند و مخاطبان را از دست می‌دهیم.

میترا الیاتی می‌گوید: هراسی به دلمان راه ندهیم از انتشار کتاب‌های گوناگون ادبی در حوزه ترجمه به تصور این‌که ممکن است جای کتاب‌های تالیفی ما را در ویترین کتاب‌فروشی‌ها تنگ کنند.

امیرحسین خورشیدفر می‌گوید: ناشران بیشتر به خاطر پرستیژ نشر سراغ داستان ایرانی می‌روند و برای‌شان مهم نیست که این کتاب‌ها به فروش برود.

فرهاد کشوری می‌گوید: ما در داستان‌نویسی غول‌هایی چون داستایوسکی و تولستوی و چخوف و فاکنر نداریم. تقصیر ما نیست. از کم‌کاری نویسندگان هم نیست. غربی‌ها در اقبانوس شنا می‌کنند و ما در دریا.

مژده دقیقی می‌گوید: مقایسه استقبال از آثار ترجمه در مقابل آثار ایرانی دور از انصاف است زیرا مترجمان معمولاً بهترین آثار ادبیات جهان را برای ترجمه انتخاب می‌کنند.

رسول آبادیان می‌گوید: بازار کتاب از کتاب‌های بنجل پرشده‌ است و کتاب‌های خوب در بین این آثار دیده نمی‌شوند.

علیرضا محمودی ایرانمهر با بیان این‌که "ادبیات داستانی در کشور ما سابقه چندانی ندارد" می‌گوید: رقابت برابری بین ادبیات داستانی در ایران و غرب نیست و نمی‌توانیم بگوییم که چرا ما ضعیف‌تر می‌نویسیم زیرا این فاصله نجومی است.