تربیت-دینی

«تربیت دینی » یکی از مباحث نوپاست که علاوه بر کشور ما، در کشورهای دیگر نیز توجه مربیان تربیتی را به خود جلب نموده است

تا نیمه قرن بیستم شیوه معمول در تعلیم و تربیت آن بود - و اکنون غالبا این است - که مکتب خاصی را تبلیغ و در نظر و عمل از آن دفاع کنند. اصولا «تربیت دینی » عبارت بود از: بیان مبانی، تبیین اصول و ترویج احکام یک دین خاص. هر مربی کوشش می کرد تا شاگردان خود را به دین معینی پایبند سازد. «هدف های عمده و تقریبا انحصاری برنامه های تربیت دینی دو چیز بوده است:

دو واژه تساهل و تربیت در کنار هم، دست کم سه مساله اساسی را در ذهن ایجاد می کند که از طرفی با مفهوم رایج تربیت و از طرف دیگر با معنای مصطلح یا لغوی تساهل مرتبط است

تربیت دینی به مفهوم فراگیر آن که به معنای آموزش و پرورش دینی است؛ می تواند کلیدی ترین نقش را در توسعه معنوی و کمال یک جامعه دینی ایفا نماید

مقاله حاضر در دو بخش تقدیم خوانندگان محترم خواهد شد; بخش اول که متضمن بحثهای مقدماتی است، در این شماره عرضه می شود و بخش بعد که دربرگیرنده اصل بحث، یعنی تربیت دینی از دیدگاه کانت است، به همراه نقد آن در شماره بعدی مجله تقدیم می گردد.

نوشتاری که پیش رو دارید، گزارشی اجمالی از فرایند تربیت دینی فرزندان است که پس از اشاره به ابعاد مختلف دوران کودکی و نوجوانی، به بیان حقوق فرزندان، مسئولیت های والدین و عوامل دین گریزی جوانان می پردازد . امید آن که نوشته حاضر مورد توجه برنامه ریزان و عموم دست اندرکاران تهیه مجموعه های تربیتی در صدا و سیما قرار گیرد .

در تاریخ اندیشه بشری، همواره این سؤال در ذهن متفکران و دانشمندان وجود داشته است که آگاهی انسان چه نقشی در بروز رفتار یا ایجاد انگیزه برای رفتار دارد؟ آیا علم انسان به خوبی و بدی، در برانگیختن او به سوی رفتار خوب و پرهیز از رفتار بد اخلاقی مؤثر است؟ اگر مؤثر است، آیا می توان گفت: بینش و آگاهی شرط کافی برای انگیزش انسان به سوی رفتار است، یا این که ن ...

آدمی از دیر زمان درصدد بوده معمای حیات و مقصود از زندگی را بداند، از آینده و سرنوشت خویش تا حدی باخبر شود، توجیه درستی از رویدادهای این عالم به دست آورد و تفسیر معقولی نسبت به پدیده ها و دگرگونی های جهان داشته باشد.

این مقاله، پس از تعریف اصل و بیان ضرورت آن در مباحث تعلیم و تربیت، به ویژگی های حاکم بر اصول تربیتی می پردازد، و سپس اصولی از قبیل: خدامحوری، تعبدمداری، متربی محوری، زندگی محوری، فردمحوری، عمل گرایی، اخلاق مداری، سعی محوری، اعتدال گرایی، محبت محوری، نظارت مداری، خوف و رجا، مرگ اندیشی، آخرت اندیشی و آرمان گرایی را مورد بررسی قرار می دهد و در پایان ...

از کتاب: OF EDUCATIONFOUNDATIONS