خداشناسی

این نوشته به برخی از برهان‌های کمتر معروف اثبات خدا به صورتی گذرا اشاره می‌کنیم(1) و از نقد آنها نیز در می‌گذریم.

از نظر بسیاری از اندیشمندان، سرشت انسان در دو بُعد بینشها و گرایشها با خدا پیوند یافته است؛ به گونه‌ای که می‌توان خداشناسی و خداگرایی را از امور فطری دانست

انسان با خودشناسی، خود را ارزیابی می کند خصلت های ناروا را از خود دور می کند و در صدد تقویت جنبه های مثبت خود بر می آید آن گاه، می فهمد که در زندگی و در جهان، چه باید انجام بدهد و چگونه باید رفتار کند

انسان باید مراقب باشد که ارزش خویش را حراج نکند و به کمتر از بهشت راضی نشود. ولی از آنجا که انسان غفلت می‌کند و هدف شیطان نیز جهنمی کردن اوست؛ به جز معصومان کسی نیست که دچار گناه نشود

طاووسی در یک تخم کوچکاولین راه شناخت خدا راه حس است که مستقیماً نمی توان از این راه خداوند را شناخت اما می توان به واسطه آن مقدماتی را برای راه عقلی به دست آورد

این طور نیست که ما در خداشناسی دستمان باز باشد و فکر ما بتواند هر جایی که می خواهد سیر کند. اگر در قلمروهایی که ورود به آن ممنوع است وارد بشویم نتیجه از دو حال خارج نیست یا خدا را انکار می کنیم یا یک موجود موهوم محدود ناقص را در ذهن خود به عنوان خدا تلقی می کنیم و هر دو حالت کفرو شرک است

چکیده :   از جایی که «فطرت» مخصوص و ویژگی انسانها و دلالت بر نوع خاصى از خلقت دارد، حائز اهمیت است که از نزدیکترین راه برای شناخت خداوند باری تعالی می باشد بدین معناست که خداوند طبیعت انسان را به ‏گونه‏اى آفریده که خدا شناسى و خدا پرستى از مایه‏هاى درونى ذات اوست

(برگرفته از: سیدرضا صدر، نشانه هایى از او و حسین نورى، شگفتى هاى آفرینش)   گیاهان و مواد غذایى   بى شک، مواد غذایى تأثیر بسزایى بر حیات و سلامت انسان دارد

شب و روز   آدمى تا زمانى که غرق نعمت و خوشى است، قدر و ارزش آن را نمى داند و تنها هنگامى به گران سنگى آن پى مى برد که نعمتى را از دست بدهد

1. روش اثبات وجود خداوند   اثبات وجود خداوند اولین گام در پرورش شناخت و ایمان به خداوند متعال است