راوی

قسمت دوم در قسمت نخست مقاله، پس از تبیین فضای حاکم بر نقل حدیث، نمونه های متفاوت عرضه حدیث را تا دوران امام صادق(ع) ارائه دادیم

مصطلح الحدیث: یکی از رشته های علم الحدیث است.

مستفیض، مشهور، عزیز مستفیض خبری است که روات آن در هر طبقه بیش از دو تن و به قولی زیادتر از سه نفر باشند، ولی به سر حد تواتر نرسیده باشد که آن را مشهور نیز نامند، (1) منتها در مستفیض شرط کرده اند که روات آن (افراد سلسله سند) در هر طبقه به صفت مزبور متصف باشند، ولی در مشهور ممکن است فقط در پاره ای از طبقات چنین باشد.

حدیث از نظر لغت، ضد قدیم و به معنای هر چیز تازه است،1 خواه فعل باشد یا قول؛ و در اصطلاح «علم الحدیث»، عبارت است از کلام حاکی از قول، فعل، یا تقریر معصوم که به آن خبر و سنّت و روایت نیز اطلاق می شود و بنا به گفته شیخ بهایی ره ، از نظر شیعه، اطلاق «حدیث» به آنچه از غیرمعصوم وارد شده، جایز است

قدمای امامیه، خبر را به صحیح و غیر آن تقسیم می کردند و برای صحیح نزد آنان شرایطی بوده است و اجمالا خبری را که افراد مورد اطمینان و وثوق نقل کنند یا مقارن و معتضد به جهاتی باشد که موجب وثوق گردد، صحیح می دانستند، ولی محدثین اهل سنت از دیر زمان حدیث را به سه نوع اصلی منقسم می کردند: صحیح و حسن و ضعیف.

عدالت یا وثاقت راوی به یکی از چند امر ذیل شناخته می شود:

بدون شک بالندگی و شکوفائی مکتب حیات بخش اسلام، نخست از عنایات خاصه حضرت حق (جل و علی) و زحمات فراوان پیامبر اسلام و ائمه معصومین (ع) سرچشمه گرفته و از آن پس مرهون خدمات بی دریغ انسان هائی است که در کویر مشکلات و ناملایمات با توکل به خداوند، و استقامت و همت والای خود به پاسداری و حفاظت از آن مکتب برخاسته اند