رستاخیز

حرمله، همان مرد خبیثی است که با تیر سه شعبه، گلوی علی‌اصغر (ع) را نشانه گرفت تا نام خود را به‌عنوان یکی از جانی‌ترین و بی‌رحم‌ترین آدم‌های تاریخ به ثبت برساند. همان کاری که شمر با سید‌الشهدا(ع) کرد تا نام این بزرگوار را به‌عنوان مظلوم‌‌ترین شهید به ثبت برساند و صفات رذل و قسی‌القلب را به نام خود کند.

وقوع حاشیه‌هایی همچون طرح دوباره موضوع حضور جناب‌خان در تلویزیون و انتشار تکذیبیه شدیدالحن محسن چاوشی درباره عدم همکاری با تلویزیون نیز را می‌توان در فهرست مهم‌ترین اتفاقات فرهنگی این هفته دانست.

وزیر ارشاد درباره‌ی آخرین سرنوشت «رستاخیز» فیلمی درباره‌ی قیام عاشورا به‌گونه‌ای اظهار نظر می‌کند که تلویحا اشاره دارد بر اینکه در ایران این فیلم اکران نخواهد داشت.

چکیده: به راستی می توان عیسی را منادی آخرالزمان نامید. او پیامبری بود که تمام تعالیمش در راستای مفاهیم فرجام شناسانه قرار داشت

به گفته تهیه کننده «رستاخیز»، این اثر در ماه محرم و صفر در چند کشور آسیایی اکران می شود.

برای ما آدمیان، صحنه بسیار تکان دهنده ای است، وقتی جسم سرد «انسان » عزیزی که روزها و سالهای بسیار از حرارت و شور و معنی آکنده بوده، در برابر دیدگان بازماندگانی بیقرار، با تمام شخصیت، دانش، تجارب، و همه خاطره هایش به خاک و سنگ و مورچگان قبرستان سپرده می شود.

طبق آنچه از کتاب و سنت استفاده می شود انسان در فاصله میان مرگ و رستاخیز عمومی، یک زندگانی محدود و موقتی دارد که برزخ و واسطه میان حیات دنیا و حیات آخرت است (1).

در این مقاله به بررسی این موضوع می پردازیم که برداشت محمد رضا شاه، از دموکراسی و آزادی چگونه بود، و به رغم فقدان پایگاه مردمی، با اتکاء به چه قدرتی حکومت می کرد، چه عناصری تکیه گاه رژیم او بودند، و تا چه حد، به استواری این تکیه گاهها، اطمینان داشت؟