شعر-علوی

حسین اسرافیلی از ورود شاعران با زبان قهوه‌خانه‌ای به ادبیات دینی و استفاده از ترانه‌های آن طرف آبی برای شعر آیینی انتقاد می‌کند.

حسین اسرافیلی از ورود شاعران با زبان قهوه‌خانه‌ای به ادبیات دینی و استفاده از ترانه‌های آن طرف آبی برای شعر آیینی انتقاد می‌کند.

عبدالجبار کاکایی با انتقاد از مبالغه‌های برخی شعرهای علوی و بخصوص آن‌ها که از صدا و سیما پخش می‌شود می‌گوید: انگار برای شخصی که شنونده این شعرهاست، یک قهرمان هالیوودی را توصیف می‌کنند.

رضا اسماعیلی می‌گوید: شاعر علوی اگر می‌خواهد پای خود را جای پای شاعران بزرگی چون دعبل و کمیت و فرزدق بگذارد، از این پس به جای بازی در نقش «عاشق دلباخته»، باید نقش «عاشقِ عاقل معرفت‌ساخته» را بازی کند.

جواد محقق با اشاره به شخصیت «کاریزماتیک» حضرت علی (ع) می‌گوید: از شاعران مسیحی گرفته تا شاعران اهل سنت و اهل شیعه، شاعران جهان از هر تیپ و طیفی برای حضرت علی (ع) شعر دارند و نمی‌شود ایشان را به شاعران شیعی و حتی مذهبی محدود کرد.

محمدرضا روزبه از سیر شعر دینی در یک دایره بسته می‌گوید و معتقد است شعر فارسی در بهره‌گیری از مضامین «نهج‌البلاغه» فقیر است.