طنز

شهرام شهیدی می‌گوید: نوشتن طنز درباره کرونا مانند هر موضوع دیگری به لبه تیغ می‌ماند.

پدرام ابراهیمی زیاد بودن اتفاق‌های ناگوار را دلیل اصلی رفتن مردم به سمت طنز می‌داند و می‌گوید: مردم به طنز عمیق علاقه‌ ندارند و این اثباتش چندان سخت نیست.

اگر اهل فضای مجازی و شبکه های اجتماعی باشید این اواخر حتماً تصاویر و ویدئوها و شوخی های زیادی با موضوع رقص تابوت دیده اید. اما ماجرای رقص تابوت چیست؟ حقیقت آن است که پشت این شوخی اینترنتی داستان جالبی وجود دارد.

اکبر اکسیر با شوخی به مزایای کرونا اشاره می‌کند و می‌گوید: شاید بعد از مدتی بگویند کرونا بزرگترین شوخی سال بود، یک دوربین مخفی جهانی تا ظرفیت مردم دنیا را با آن بسنجیم.

ابراهیم رها با اشاره به ساخت جوک و شوخی با پدیده‌های مختلف می‌گوید: انگار ما آموخته‌ایم با ساخت جوک و طنز به خودمان روحیه بدهیم.

یک طنزپرداز می‌گوید: آیا اعتراض نکردن به شوخی‌های قومی در سریال «پایتخت» به ظرفیت بالا و هنردوستی مازندرانی‌ها ربط دارد؟ اتفاقا تایید همین نکته به‌نوعی نژادپرستی و توهین محسوب می‌شود، چون سایر اقوام ایرانی را که تاکنون به طنزهای قومیتی اعتراض کرده‌اند بدون جنبه و بی‌هنر معرفی می‌کند.

ویروس کرونا که آمد، تعدادی شروع کردند به ساختن و کلیپ‌های خنده‌دار، نوشتن جوک و یادداشت‌های طنزآمیز. عده دیگری فریاد برآوردند که بس است. این چه کاری است که مدام با درد و رنج‌های مردم شوخی می‌کنید. با همه کس و همه چیز شوخی، با کرونا هم شوخی؟!

نویسندگان و شاعران کودکان و نوجوانان از دلایلی که باعث می‌شود طنز ایرانی کمتر به مذاق بچه‌ها خوش بیاید و از فاصله‌ای که میان کودکان و نوجوانان با نویسندگان آثار طنز افتاده است می‌گویند. در این میان همچنین به بافت جامعه ما که درگیر تشریفات و به همان نسبت از طنز دور است اشاره می‌شود.

اولین کارگاه مجازی طنز درباره کرونا برگزار می‌شود.