فارسی

در شماره های 46 و 47 مجله بشارت از تأثیر قرآن بر فرهنگ عامیانه با عنوان بسم اللّه و فاتحة الکتاب در فرهنگ عامیانه ایرانیان سخن گفتیم.

در شهریور سال 1285در تبریز و از میان خانواده ای روحانی قدم به عرصه هستی نهاد. آغازین روزهای حضور او در خانواده، مقارن بود با ظهور قیام های انقلابی مشروطه خواهان به رهبری ستارخان و باقر خان.

در شماره 41 نشریه قسمت اول این نوشتار را تقدیم خوانندگان کردیم و اینک قسمت پایانی آنرا با هم به مطالعه می نشینیم:

چـون که تقـــوا بست دو دست هـوا حـق گشید هــر دو دست عقـل ر

جلال الدین محمد بلخی ملقب به ملاّی رومی یا مولوی، مردی عارف و دانشمند بود که سراسر زندگی خود را در راه کسب معرفت و تهذیب نفس گذراند

اینک که گونه ها و شیوه های اثرگذاری قرآن برشعر و ادب فارسی را بررسیده و باز نموده ایم، به سراغ بزرگان شعر فارسی می رویم وبا گلگشتی در کوچه باغ های شعر و سرود آنان، نمونه هایی از اثر پذیری های آنان را از قرآن کریم به تماشا می نشینیم.

حکیم ابوالمجد، مجدود بن آدم سنایی غزنوی از عارفان و شاعرانی است که علاوه بر مهارت بالا در شعر و شاعری؛ با قرآن و حدیث و معارف دینی نیز، هم آشنایی بسیاری داشت و هم ایمان و اعتقادی استوار. از این روی نشانه های بسیاری از تجلّی قرآن، حدیث و معارف دینی به زبانی شیوا و ساختاری هنری، در سروده های او دیده می شود.

درشعر سه تن پیمبرانند هر چند که لانبی بعدی

زمینه و پیشینه اثر پذیری شاعران پارسی از قرآن و حدیث به آغاز پیدایی و زاد و ولد شعر فارسی؛یعنی سده سوم(هـ

ناصر خسرو، شاعر بزرگ سده پنجم، شاعری مسلمان و معتقد است، در کار دین داری سخت استوار و جدی. شعر او نیز ابزاری است در راه گسترش ایمان و اعتقاد دینی، نه وسیله ای برای سخنوری و هنرنمایی، از این روی، بسیار طبیعی است که او بیشتر از شاعران دیگر به قرآن و حدیث و آموزه های دینی رو کند و از آنها در شعر خویش یاری گیرد و دیوان خویش را از متون دینی سیراب سازد