فارسی

دنیا سرایی است بی ثبات و ناپایدار .

در شماره پیش در ارتباط با چگونگی ورود اسلام به ایران و نفوذ فرهنگ قرآنی و سنت شریف نبوی، در ادبیات فارسی، بحث کردیم

قرآن کتاب دینی و اعتقاد نامه همه مسلمانان جهان است . قرآن شریف این کتاب حکمت و هدایت نظر به تعالی انسان ها از خاک تا افلاک دارد . و اساسا آمده است که آدمیزادگان را از مغاک شهوات پست حیوانی به اوج افلاک و سفرهای علوی و آسمانی برساند .

در شماره های 46 و 47 مجله بشارت از تأثیر قرآن بر فرهنگ عامیانه با عنوان بسم اللّه و فاتحة الکتاب در فرهنگ عامیانه ایرانیان سخن گفتیم.

در شهریور سال 1285در تبریز و از میان خانواده ای روحانی قدم به عرصه هستی نهاد. آغازین روزهای حضور او در خانواده، مقارن بود با ظهور قیام های انقلابی مشروطه خواهان به رهبری ستارخان و باقر خان.

در شماره 41 نشریه قسمت اول این نوشتار را تقدیم خوانندگان کردیم و اینک قسمت پایانی آنرا با هم به مطالعه می نشینیم:

چـون که تقـــوا بست دو دست هـوا حـق گشید هــر دو دست عقـل ر

جلال الدین محمد بلخی ملقب به ملاّی رومی یا مولوی، مردی عارف و دانشمند بود که سراسر زندگی خود را در راه کسب معرفت و تهذیب نفس گذراند

اینک که گونه ها و شیوه های اثرگذاری قرآن برشعر و ادب فارسی را بررسیده و باز نموده ایم، به سراغ بزرگان شعر فارسی می رویم وبا گلگشتی در کوچه باغ های شعر و سرود آنان، نمونه هایی از اثر پذیری های آنان را از قرآن کریم به تماشا می نشینیم.

حکیم ابوالمجد، مجدود بن آدم سنایی غزنوی از عارفان و شاعرانی است که علاوه بر مهارت بالا در شعر و شاعری؛ با قرآن و حدیث و معارف دینی نیز، هم آشنایی بسیاری داشت و هم ایمان و اعتقادی استوار. از این روی نشانه های بسیاری از تجلّی قرآن، حدیث و معارف دینی به زبانی شیوا و ساختاری هنری، در سروده های او دیده می شود.